Forum

Brieven kunnen worden geredigeerd c.q. ingekort. Over (niet-)plaatsing wordt niet gecorrespondeerd.

Een heuse VPRO Gids-special over het EK voetbal, wie had dat ooit gedacht? Nou ja, over het geluid van voetbal. Dank daarvoor. Ook voor het aardige stukje over Engeland tegen Schotland op het EK (VPRO Gids #24, p. 90, ‘Queen versus Flower’). Enkele weetjes en veel getallen over de landen die de allereerste interland speelden en daarna nog 112 keer de kicksen kruisten. Maar geen wereldrecord, zoals Hans van Wetering schrijft. Bij lange na niet. Zelfs Nederland tegen België kent meer edities, namelijk 127. Nummer 2 is Oostenrijk tegen Hongarije met 130 ontmoetingen. Het absolute wereldrecord is in handen van twee niet-Europese landen: Argentinië en Uruguay. Sinds 1901 stonden zij maar liefst 189 keer samen op een grasmat. Benieuwd naar voetbal, geschiedenis en inclusie? Ga naar de educatieve website Football Makes History (footballmakeshistory.eu) en maak kennis met een andere kant van ons voetbalverleden.

MARCEL PUT, HEERLEN

Engeland en Schotland speelden 113 keer tegen elkaar. 48 keer won Engeland, 41 keer won Schotland en 25 keer werd het gelijkspel. Bij elkaar opgeteld is dat 114 keer!

LEO VOLLERING, ENS

Laat ik nu de columns van Yasha altijd overslaan, behalve zijn laatste. Wat een schitterend verhaal. Zo mag hij vaker afscheid nemen.

ERIK RUTS, ZEVENHOVEN

Naar aanleiding van ‘Pierenbad’ (VPRO Gids #25, p. 7) wil ik Hugo Blom van harte bedanken voor een zin die alles zegt: ‘Ik wil graag weer uit eten, maar mijn onderbewuste vertrouwt het nog niet.’ Na een jaar niet meer echt onder de mensen te zijn geweest, zijn wij nu weer aan het wennen. Stapje voor stapje. Twee mensen binnenlaten was al genoeg. Daarna mochten er vier, dadelijk mogen er acht. Maar afstand houden? Rietje, je bent toch ingeënt! Maar dat is het niet. We kúnnen dit niet zomaar. Blij dus met uw stukje.

RIETJE KNAAP, LEIDEN

Ik lees de nieuwe VPRO Gids elke zaterdagochtend, als het hele weekend nog voor me ligt. De columns van Esther Gerritsen sloeg ik nooit over en ik genoot het meest van de stukjes waarin ze van zichzelf iets moest, of juist iets niet mocht. Zo herkenbaar, en ik heb vaak de strekking lachend verteld aan mijn vrouw. Maar zij snapte er nooit iets van en daar moest ik dan nog harder om lachen. Bedankt Esther.

PIM STRUIK, DEN HAAG

Nou Esther, zodra de gids in de bus ligt en door mij is geopend, is jouw column het eerste wat ik lees. Gewoontedier als ik ben moet ik nu verplicht afkicken van dit kleine bevredigende ritueel. Intussen verheug ik mij op jouw ‘omleiding’-boek. Dank!

ANGELA VAN DE KAR

Door vlijt, durf en toewijding ontstaat een oeuvre. Uiteindelijk komt er door volharding een eigen gezicht, een signatuur. (Ik spreek uit ervaring, sta al 44 jaar dagelijks in mijn atelier.) En dan komt er een vervalser die jouw (moeizaam verworven) vorm pikt en exploiteert. Dit doet hij omdat hij géén lef heeft, maar wel op geld belust is. Zulke personen bewijzen niemand een dienst en horen achter slot en grendel. De auteur van ‘Vervalsen is een kunst’ (VPRO Gids #24, p. 83) vraagt zich af waarom Guy Ribes zelf geen kunstenaar werd. Dat is omdat hij een flapdrol is. Geen aandacht aan besteden. Deze mensen zijn holle ijdeltuiten zonder zelfkritiek, daarom presteren zij niks (eigens). Zij belichamen nep. Er hangt een romantische zweem rond vervalsers, ook in uw artikel. Maar vervalsen is geen kunst, het is oplichterij.

EGBERT VAN DER DOES , DEN HAAG