‘Je doet het niet zo gauw fout’

Robert Vermeiren (Gent, 1968) is hoogleraar kinder- en jeugdpsychiatrie in Leiden en subafdelingshoofd van LUMC Curium, academisch centrum voor kinderen met ernstige psychische problemen. Zijn cv telt een eindeloze lijst functies. Zo was hij onder meer jarenlang voorzitter van de beroepsvereniging voor psychiatrie (Nederlandse Vereniging voor Psychiatrie) en hoofdredacteur van vakblad De Psychiater. Vermeiren groeide op in een dorpje vlak bij Gent. Na de vroege scheiding van zijn ouders woonde hij achtereenvolgens bij zijn grootouders en in een internaat. Als jongen hing hij veel op straat rond en werd hij gekweld door gevoelens van eenzaamheid en suïcidale gedachten. Die ervaringen gebruikt hij onder meer in zijn colleges.

'Ik sta er als van origine Belgische vader nog regelmatig raar van te kijken hoe Nederlandse ouders zich gedragen. Laatst hoorde ik een moeder een fietser enorm uitschelden omdat ze blijkbaar gesneden werd, terwijl haar eigen kind van een jaar of zes achterop zat. Wat voor voorbeeld geef je dan? Scheld er maar op los als een ander je hindert.' (Robert Vermeiren, webmagazine J/M Ouders, mei 2018)

Charlotte Bouwman (wachtte eindeloos op behandeling voor haar dissociatieve stoornis en ging daarom in januari 2020 voor de deur van het ministerie van vws zitten om aandacht te vragen voor de lange wachtlijsten in de ggz): ‘Er zit elk jaar wel een psychiater bij Zomergasten. De media hebben een obsessie met psychiaters, maar het blijft vaak abstract en filosofisch, terwijl er zulke concrete problemen spelen. Journalisten bellen me vaak of ik nog iemand ken die op een wachtlijst staat of in crisis is. Dat vind ik lastig, want kwetsbare mensen die hun verhaal doen krijgen hoop. Journalisten moeten zich daar bewust van zijn en zich afvragen of ze zo’n verhaal niet alleen uit sensatiezucht brengen. Het is het systeem dat niet deugt en het probleem is dat mensen denken dat ze machteloos staan tegenover dat systeem. Dat is niet zo. Iedereen kan iets veranderen, hoe klein ook. Als Robert Vermeiren die boodschap brengt, zou dat helpen. Ik hoop het, maar eerlijk gezegd denk ik niet dat Zomergasten iets gaat veranderen aan het systeem. Een uitzending die wel iets heeft veranderd, is de documentaire Emma wil leven van Jessica Villerius, over een meisje dat overleed aan anorexia. Iedereen die die film zag, had daarna een andere blik op de ziekte. Dat heeft veel impact gehad op de eetstoorniszorg. Maar het is pijnlijk dat alleen zulke heftige dingen echt iets veranderen.’

Echtgenote Ariane de Ranitz (zelf ook psychiater): ‘Robert is erg gedreven in alles wat hij doet, dus de balans tussen werk en privé is weleens lastig. Eens per jaar gaan we naar Italië, dan gaan alle apparaten uit. Dat is de enige keer per jaar dat het lukt. Maar ook dan kan hij niet gewoon een stukje zwemmen. Hij gaat altijd zo ver en zo lang dat je je zorgen gaat maken. Dan blijft hij rustig anderhalf uur weg om het complete eiland rond te zwemmen. Dat is heel illustratief voor zijn karakter. Hoewel zijn familie hem Nederlands vindt, merk ik dat ik toch met een buitenlander getrouwd ben. We hebben regelmatig misverstanden omdat we elkaar net niet helemaal begrijpen qua taal. Hoewel Robert zich voortdurend met de Nederlandse politiek bemoeit, mag hij hier alleen voor de gemeenteraad stemmen. Eigenlijk zou hij dus Nederlander moeten worden. Daarvoor had hij de cijferlijst van zijn eindexamen nodig, om te bewijzen dat hij een voldoende had voor Nederlands. Hij had alleen een kopie van die lijst en niet het origineel. Dat bleek niet voldoende. Toen werd hij zo boos dat hij het heeft laten zitten. Nu is hij dus een beetje stateloos, want ook in België mag hij niet meer stemmen.’