#bodypositivity

Ik ben nooit heel dik geweest, nooit heel dun, en belangrijker nog: mijn lichaam is nooit een commercieel speelveld geweest, iets wat vrouwenlichamen wel zijn. Daarom ben ik meestal niet zo bezig met de hashtag #bodypositive. Ik kan me voorstellen dat u, als lezer van deze kwaliteitsgids, ook wel iets beters te doen heeft dan nauwgezet hashtags volgen op Instagram.

Toch doen hashtags ertoe. Ze bepalen de vormgeving van onze tijdlijn. Ook als je ze niet checkt. Het algoritme doet dit wél en beslist zo wie de kostbare ruimte op ons telefoonscherm krijgt. Een hashtag is een sorteermachine van een groep internetgebruikers. En voor een bepaalde groep mensen was #bodypositity een activistische openbaring. #bodypositivity werd bedacht door vrouwen die de eindeloze onlineparade van fitte droomlichamen té eentonig vonden. Het was een manier om van alle lichamen – elke kleur, maat, vorm en genderidentiteit – te leren houden. Onder de hashtag ontstond een gemeenschap waarin vrouwen leerden om van zichzelf te houden. Buiten de knellende context van zoetsappige Dovereclames, uitdagende lingeriecampagnes of modieuze make-up. Iets wat, toegegeven, een van de positieve punten van Instagram is.

Maar scrol vandaag door de foto’s onder #bodypositivity en je ziet vrijwel dezelfde stroom fitte lichamen die je onder #fitbody vindt. Nu verkopen juist de fitfluencers onder die hashtag hun shakes, trainingsschema's en strakke sportbroekjes. De vijver voor buitenbeentjes is een oceaan van commercie geworden. Jammer toch dat elke maatschappelijke verandering uiteindelijk verzandt in een reeks producten die je kunt kopen. ‘De hashtag is vervuild geraakt, de betekenis lijkt verloren,’ schrijft influencer van het eerste uur Vera Camilla. Vanaf nu post ze haar vollere bikinilichaam liever onder #bikinibody en #bodygoals. Een daad van verzet die ik kloek vind. Pas als alle andersoortige lichamen bij de mainstream mogen horen, zonder eigen hashtag, zijn we allemaal bodypositive.