Die rij is grotendeels verdwenen want in de periode 1930-1970 werden al die weilanden volgebouwd en wie wil er nu een majestueuze eik in zijn achtertuin? Vrijwel niemand, zo blijkt wanneer je deze wijk vanuit de lucht beziet. Allemaal omgehaald in de loop der jaren, want schaduw, en blad, en niet te vergeten eens in de twee jaar vier miljoen eikels. Ga er maar aan staan met je kliko. Daarom ben ik zo blij dat ik morgen, wanneer mijn vader tachtig wordt, hem een cadeau kan geven dat verlichting zal brengen in rijke eikeljaren en niet het zoveelste boek, hoewel hij getrouw alles blijft lezen. Want, zo opperde een van mijn zoons: ‘Kun je niet een eikelraper kopen?’ Een eikelraper. Ik dacht natuurlijk eerst dat ik in de maling werd genomen, maar verdomd, de eikelraper bleek te bestaan. In soorten en maten, telescopisch en niet, goedkoper en duurder. Met al die omgehakte eiken en Nederlandse tegeltuinen zou je niet denken dat er een markt is voor de eikelraper, maar die is er en daar moeten we blij mee zijn. We kunnen de natuur niet zomaar zijn gang laten gaan, dan heb je binnen een jaar een tuin met honderd eiken.
Op mijn eigen landgoed van zesenhalve vierkante meter in de Utrechtse binnenstad doe ik halfslachtige pogingen de natuur nog een beetje tegemoet te komen met een keur aan bijvriendelijke plantjes, waar de afgelopen zeven maanden precies één bij op af is gekomen. Ik vermoed zelfs dat het iedere dag dezelfde bij is geweest, die mijn kleine oase voor zichzelf wilde houden om zonder al te veel moeite te doen de dagelijkse hoeveelheid nectar te verzamelen. Ook onder bijen heb je eikels.