Forum

Brieven kunnen worden geredigeerd c.q. ingekort. Over (niet-)plaatsing wordt niet gecorrespondeerd.

Ja, het onder de aandacht brengen van een programma over John Coltrane op WDR 3 (’Forum’ #41) is elitair, so what?! Mag de enige zender in Nederland die zich nog een beetje bekommert om wat niet doorsnee is de krenten uit de (elitaire) pap blijven vissen? Wat mij betreft gebeurt dat sowieso al veel te weinig. Het is toch niet erg om van het beste te houden? Blijf dus alstublieft het programma-aanbod doorvlooien!

TOOS ARENDS, GRONINGEN

De brief van Patrick Schoemaker (‘Forum’ #42, ‘Elitair’ (3)) had van mij kunnen zijn. Ook ik erger me aan de overdreven aandacht voor programma's die niet in het basispakket zitten. En overigens vind ik het ook belachelijk dat we voor het terugkijken van programma’s op de nationale televisie plotseling geabonneerd moeten zijn op NPO Plus, dat zijn toch gewoon programma's die door het nationale omroepsysteem zijn betaald? Ook de hype rondom podcasts snap ik niet helemaal. Wie heeft er nou in godsnaam tijd om naast werk, televisie kijken, radio luisteren, lezen en leven ook nog eens naar een breed uitgesponnen podcast te luisteren? Beste mensen, lees een boek, dat bevat meer weloverwogen woorden dan al dat egogewauwel.

CHARLOTTE LIGTENBERG

Jammer dat Flip Vuijsje in zijn artikel (VPRO Gids #41, p. 20, ‘Wachten op Lou Reed’) niets zegt over nog een ander bandlid van The Velvet Underground: Nico, die op de eerste iconische elpee een aantal nummers zingt. Over Nico verscheen onlangs een schitterende biografie en in 2017 kwam de film Nico, 1988 uit. Daarnaast doet Vuijsje alsof de anderen geen solocarrière hebben gehad. Nico maakte vijf studioplaten, John Cale vijftien (de laatste in 2016) en Moe Tucker vier. Toegegeven, Lou Reed had commercieel gezien het meeste succes. Ik ben wel benieuwd naar de documentaire.

PETER VAN BURG, RIDDERKERK

Flip Vuijsje overschat het talent van Lou Reed, als zou hij het enige bandlid zijn dat na The Velvet Underground een succesvolle solocarrière heeft opgebouwd. John Cale, tot ergernis van de overige bandleden door de onzekere en jaloerse Reed na twee platen ontslagen, heeft zich solo altijd weten te vernieuwen. Met een tijdloos album als Paris 1919 en met de klassieker ‘I Keep a Close Watch’ stak hij compositorisch ver uit boven het middelmatige latere werk van Reed.

JOS VAN BOKKUM, VOGELENZANG

Altijd kijk ik weer uit naar een nieuw boek van Douwe Draaisma en ik heb het interview met deze ‘geheugenprofessor’ dan ook met veel interesse gelezen (VPRO Gids # 40, p. 34 ‘Domein van het brein’). Ik hoop dat De ivoren cel net zo boeiend is als zijn overig werk, waarvoor ik, gezien de hoeveelheid en het belang ervan, een aparte plank in de boekenkast heb ingeruimd. Draaisma’s werk beweegt zich op het raakvlak van psychologie en geschiedenis. Zijn opvattingen hebben mij als historicus tot het inzicht gebracht dat het geheugen een uitermate onbetrouwbare bron is als het gaat om de reconstructie van gebeurtenissen uit het verleden. In zekere zin zou men kunnen zeggen dat het geheugen, dat volgens Draaisma eerder getraind is op vergeten dan op onthouden, elke dag opnieuw wordt ‘uitgevonden’. Voor psychologen misschien een open deur, maar historici die het verleden reconstrueren op basis van herinneringen van geïnterviewden doen er goed aan te rade te gaan bij Draaisma. Ze zullen tot het inzicht komen dat het menselijk geheugen iets anders is dan een archief. Bestonden er maar gestolde herinneringen die voor eens en altijd in een archief konden worden opgeborgen!

ALBERT KORT, KAPELLE