Vooral bij die ene, waar heel groot ‘Pyscholoog’ op de deur stond. Meestal omdat ik dan bij mensen hoor bij wie ik niet wil horen. In dit geval de groep mensen die naar een psycholoog gaat.
De binnenloopschaamte had ik voor het laatst heel hevig bij een bepaalde instantie waar ik naartoe moest voor een keuring. Buiten stond een groepje sombere mensen shag te roken. De snob in mij wilde daar liever niet bij horen. Ik liep door de wolk van rook naar binnen. Het groepje groette me vriendelijk.
Achter de balie zat een vrouw met felgekleurde kleding. Haar lippen waren roze gestift en een deel van haar kin en tanden ook. Ze had een grote gele strik in haar roodgeverfde haren. Zo een die je op ingekleurde foto’s van kinderen uit de jaren vijftig ziet. De vrouw had de allergrootste borsten die ik ooit gezien had. Dat kon ik zien omdat de vrouw ze op de balie had gelegd. Dat vond ik een beetje wonderlijk.
‘Hallo een goedemorgen goedendag,’ zei de vrouw vrolijk, ‘moet je hier zijn?’ ‘U ook een goedemorgen,’ zei ik. ‘Ik kom voor de keuring.’ ‘Aha, ik zal u even opzoeken in de computer,’ zei ze en begon met haar wijsvinger op het toetsenbord te tikken. Voornamelijk op de a. Haar borsten bleven onbeweeglijk op de balie liggen. ‘Voer inloggegevens in’, verscheen er op het beeldscherm.
‘Moet u niet weten hoe ik heet?’ vroeg ik. ‘Anders kunt u me toch niet opzoeken?’ ‘Nee hoor, ik kan gedachten lezen. U heet aaaa,’ zei de vrouw. De beveiliger kwam aanlopen met een kop koffie. ‘Anja, verd… Ga achter die balie vandaan, dat mag toch niet!’ ‘Ze hielp me even,’ zei ik. Bij Anja wilde ik best horen.