Kijken met Sarah Sylbing

‘Nee natuurlijk niet! Ik wil een brede blik houden om te voorkomen dat we gaan maken wat we al kennen. En dat is niet alleen tv: ik houd ook van lezen, toneel, film… Laatst was ik bij de indrukwekkende voorstelling De Gliphoeve, die gaat over de nare manier waarop Surinamers in de jaren zeventig en tachtig in Nederland werden ontvangen. Dat is een geschiedenis die nauwelijks is onderzocht. Het verhaal is overigens mede gebaseerd op een podcast, De Gliphoeve – en die is dan wel weer van de VPRO!’

‘Met drie kinderen en een drukke baan is dat goed plannen. Waar ik graag tijd voor maak, is de BBC-podcast Have You Heard George’s Podcast? Gemaakt door een Britse spoken word-kunstenaar. Hij onderzoekt hoe zwarte mensen in arme wijken van Londen stelselmatig worden tegengewerkt en gebruikt een mengeling van documentaire, fictie, dialogen op rijm, spoken word. Heel muzikaal en poëtisch, je weet nooit precies of het fictie of realiteit is. Daar houd ik van: geëngageerde onderwerpen verpakt in een meeslepende kijk- of luisterervaring. Kunst moet geen huiswerk zijn.’

Sarah denkt diep na. ‘Niet om verheven te doen, maar nee, die heb ik niet. Ik kijk liever een goede serie dan lege wegkijk-tv. Ik verheug me enorm op het derde seizoen van Succession. Dat gaat over een rijke mediamagnaat en zijn gezin die elkaar op alle mogelijke manieren de tent uit vechten. Fantastisch geschreven en geacteerd. Het is een serie vol kwaadaardige personages. Tien jaar geleden hadden we nooit gedacht dat we mee zouden kunnen leven met een serie vol slechteriken.’

‘Goed gemaakt geëngageerd drama, zoals Sorry We’ve Missed You en The Wire. In Nederland willen we snel scoren en op veilig spelen, dus komt er de zoveelste serie over verliefde twintigers. Ik zou graag meer experiment en durf zien. Wat ik ook belangrijk vind: meer diversiteit voor en achter de schermen. Nu zien we dat migranten veelal programma’s maken of in talkshows verschijnen om te praten over hun leven als migrant. Dat is een eerste stap. De tweede stap is dat hun achtergrond niet meer centraal staat, dat we een sitcom maken over een Surinaamse familie zonder dat het daarover gaat.’