Ik zou niet eens meer weten hoelang geleden, ik wist namelijk ook niet hoelang ik al bezig was met het boek dat naast mijn bed lag te verstoffen. Ik las het uit omdat ik het per se uit wilde lezen. Discipline! Het waren nog veertig pagina’s, maar omdat ik amper een idee had van de voorgaande 250 was het toch een loze exercitie.
Dan heb ik het nog niet over de gestaag groeiende stapel op de rugleuning van de bank, stuk voor stuk interessante, lokkende boeken, die ik gekocht of gekregen heb, waar ik zelfs expliciet om heb gevraagd bij de vorige Sinterklaas. Nu heb ik alweer vier zakken pepernoten op en Sinterklaas moet nog aanmeren, terwijl zijn cadeautjes van 2020 onaangeroerd zijn blijven liggen. Ik durf niet meer op mijn telefoon te kijken hoelang ik vorige week gemiddeld per dag op mijn telefoon gekeken heb, of bij elkaar op te tellen hoeveel geld ik kwijt ben aan Netflix + NPO Start Plus + Amazon Prime + Ziggo Movies & Series XL.
In een vergadering die onlangs op ludieke wijze werd geopend met de vraag wat we onszelf toewensten voor 2022 schreef ik op een van mijn post-its ‘weer eens binnen een week een boek uitlezen’. Alsof ik bij de AA was: ‘Ik ben Hugo en ik heb al twee jaar geen boek meer gelezen’. Ik voegde daar nog aan toe: ‘Ik heb de aandachtspanne van een millennial.’ Dat was natuurlijk heel flauw. Grote kans dat de millennials wel lekker in een hoekje van de bank opgekruld zitten met een boekje. Misschien moet ik weer met een boek onder het dekbed, stiekem, zoals vroeger, en dan niet bij het licht van mijn telefoon.