Shanghai Ladies

Dit zou echt iets voor mij zijn, want het ging over een blogger die een jaar geleden infiltreerde in de Shanghai Ladies, een besloten chatgroep voor rijke influencers. Hij deed zich voor als vrouw, betaalde omgerekend zeventig euro entree en betrad de zinderende wereld van jonge vrouwen die een droomleven hebben op Instagram. Ze drinken exquise cocktails, wandelen de Hermès-winkel uit met beeldige tassen en worden wakker onder het luxe linnen van vijfsterrenhotels. Tenminste, die indruk wekken ze. In werkelijkheid is de chatgroep een koopclub van neprijken. In de inmiddels verdwenen blogpost over de Shanghai Ladies zie je hoe een kamer in The Ritz-Carlton een dag lang wordt gedeeld door zo’n veertig vrouwen. Net als een Gucci-panty of een Chanel-tas. Eén zo’n welvaartssymbool wordt door zeventig verschillende vrouwen gekocht en gedragen. Verbazingwekkend natuurlijk, maar ook vernuftig en zelfs leerzaam.

Het doet mij denken aan wat socioloog Jean Baudrillard schreef over Disneyland: een wereld die zo nep is dat het je doet inzien dat alles daarbuiten ook artificieel is. Zo kun je de Shanghai Ladies ook bekijken. Inderdaad, ze zijn gemaakt, maar niet meer dan een willekeurig westers meisje dat poseert met een pizza die ze niet op kan. Daarnaast klinkt een tas delen zelfs uitzonderlijk duurzaam. Misschien wel ethischer dan het kopen van een tas die een jaar later uit de mode is.

Wat mij vooral choqueert is dat er in artikelen als ‘You Won’t Believe These Fake Asian Socialites’ en ‘Inside the Fake Rich of China’ zo wordt neergekeken op deze vrouwen, die niemand een rijke levensstijl opdringen. Je hóeft deze dames niet te volgen en je hoeft ook niet met ze te trouwen. De zorgvuldige constructie van hun identiteit zegt vooral iets over de psyche van het kijkend publiek. Dat is verzot op luxepoezen. Dankzij de juiste decors en props werden deze vrouwen online populair. Dit betekent dat niet zíj geobsedeerd zijn door een luxe levensstijl, maar hun volgers.