De reageerheer

De meeste vrouwen online hebben er daarom één of meer. Vaak is het een getrouwde man, nog vaker is het iemand met een opvallend laag aantal volgers. Daar is natuurlijk niets mis mee, weinig volgers hebben, maar het blijft opvallend dat iemand die maar door 44 andere mensen gevolgd wordt wekelijks tijd maakt voor jouw posts.

In de buitenwereld zou dat vervelend zijn. Daar zou je aangifte doen van een man die je dagelijks ongevraagd aanspreekt, maar online is die aandacht ook een valuta; een man die een vraag stelt op Facebook of Twitter krijgt niet altijd respons, een vrouw heeft haar reageerheren. Je kunt de reageerheer hinderlijk vinden of hoffelijk. Ze benutten in ieder geval maximaal de mogelijkheden van sociale media. Ze zijn uiterst sociaal, op het gluiperige af.

Ze reageren ‘ik lust dat wel 😍’ als je een foto plaatst van je couscoussalade. Wensen je beterschap als je ziek bent. Ongeacht de context wil de reageerheer je laten weten dat hij bestaat.

Pas in het bredere plaatje, wanneer we nadenken over de ervaring van vrouwen op het internet, valt iets op. Amnesty noemde Twitter in 2018 een onveilige plek voor vrouwen. Vrouwelijke gamers gebruiken aanzienlijk minder de voicechat functie en vrouwelijke journalisten krijgen gemiddeld vaker online haat te verduren. De vrouwelijke ervaring van sociale media is daarmee ronduit grimmiger. Dat is mede te wijten aan reageerheren.

Mijn geliefde heeft ook reageerheren. Ik zie hoe ze onder haar instagramselfies hartjes achterlaten. Nog voordat ik zelf reageer op haar posts, hebben reageerheren hun territorium gemarkeerd.

Allemaal lijken ze te wachten op een zwak moment. Een ogenblik waarin iemand wél reageert en zegt: ‘Oké, weet je wat? Kom langs en kus me offline.’

Zolang je dat niet doet, blijven reageerheren in je mentions hangen. Eigenlijk is dat precies waar je ze wilt hebben.