woensdagetalage
Papaoutai
De Vlaamse schrijver en theatermaker Rashif El Kaoui gaat op zoek naar zijn Marokkaanse kant, in de eerste lange film van de eveneens bi-culturele Ahmet Polat.
‘Hij was geen vader, eigenlijk. Hij had geen vadersziel,’ zegt de Vlaamse grootmoeder van Rashif El Kaoui over diens Marokkaanse vader Ahmed. Acteur en schrijver El Kaoui (1988) worstelt nog steeds met de afwezig van zijn inmiddels overleden vader. Hij groeide op bij zijn Vlaamse moeder en had tot zijn elfde in Ahmed een ‘weekendvader’, waarna die helemaal uit beeld verdween. In de documentaire Ik ben een bastaard (2022) voert hij hier boeiende en pijnlijke gesprekken over met familieleden, met zichzelf en met regisseur Ahmet Polat. De film is verbonden aan de gelijknamige theatervoorstelling van Het Zuidelijk Toneel, waarin El Kaoui ook zijn Belgische en Marokkaanse wortels onder een vergrootglas legt. Enkele scènes uit de voorstelling zijn opgenomen in de documentaire, maar de film gaat verder. Zo reist El Kaoui voor het eerst in zijn leven naar Marokko en naar zijn vaders graf in Zuid-Frankrijk.