Excuses

Een groot deel van de klas wist nog amper hoe ‘excuses’ te schrijven, iets waarvoor deze meester zich later aan de hemelpoort mag verantwoorden, maar we instrueerden elkaar hoe die excuses er precies uit moesten zien en hoe ze moesten klinken. Achteraf lijkt het logisch dat de grootste boeven uitblonken in dit kunstje. Met bekommerde kopjes, de blik schijnbaar deemoedig naar de grond gericht, mompelden ze ‘het spijt me, meester’, waarna ze heengezonden werden en op het voetbalveldje bij de school konden opscheppen hoe ze ermee waren weggekomen. Als eersteklas angsthaas bleef deze gang naar Canossa mij het grootste deel van de schooltijd bespaard, maar blijkbaar maakte ik toch een keer een uitglijder en stond ik om kwart over vier ’s middags oog in oog met de scherprechter. Daar perste ik er nauwelijks verstaanbaar uit: ‘Ik kom mijn excuses aanbieden.’ ‘Nou ga je gang,’ zei hij, waarna het stil bleef. Er was blijkbaar iets meer voor nodig dan ik had gedacht.

Sigrid Kaag zei ‘het spijt me’ en werd maar half geloofd omdat er veel oorverdovende stilte aan vooraf was gegaan. Johan Derksen weigert excuses te maken, want hij is geen ‘burgemeester die nu sorry zegt omdat Piet Hein zich misdragen zou hebben’. Een argument waar veel onbenul uit blijkt, maar dat ook laat zien dat Derksen niet snapt hoe eigen verantwoordelijkheid werkt, om van beschaving nog maar te zwijgen. Wat een lul. Ja, sorry.