Er verschenen dat weekend namelijk overal essays, boeken, columns en socialemediaposts over het moederschap en het lezen ervan ging me niet in de koude kleren zitten. Zelfs zozeer dat ik aarzelde mijn moeder te vragen of het een beetje is geworden wat ze ervan dacht, meer een halve eeuw geleden. Of de verwachtingen niet te hooggespannen waren, of ze niet voortijdig van de verzonnen roze wolk is gedonderd, of alles wat wij – mijn zusje en ik – allemaal wel of niet gedaan hebben enigszins aan de verwachtingen heeft beantwoord. Ik denk dat ik het antwoord wel weet: ‘Nee natuurlijk niet.’ Gevolgd door: ‘Zo zit ik niet in elkaar.’ Gelukkig maar, want ze is bijna 84 en dan zou er nog een hoop te repareren zijn. Die tijd zouden we trouwens wel hebben want mijn moeder is niet alleen grappig en slim, om haar van de aarde te blazen zou je de builenpest moeten herintroduceren, van corona was ze in ieder geval binnen twee dagen hersteld. En door.
Verwachting
Het was moederdag en daar doen wij niet aan, dus had ik alle tijd om na te denken over mijn vaderschap.