Forum

Brieven kunnen worden geredigeerd c.q. ingekort. Over (niet-)plaatsing wordt niet gecorrespondeerd.

Ik gun Glen Faria en Omroep Zwart (VPRO Gids #24, p. 90, ‘Alle kleuren mengen’) alle goeds en als liefhebber van zwarte muziek zal ik het programma binnenkort waarschijnlijk gaan bekijken. Over het ontstaan van hun naam wil ik echter het volgende melden: de kleuren van de regenboog worden toch echt verkregen door het breken van wit licht, bijvoorbeeld door middel van een prisma.

RENÉ WORM

Vooral een radioprogramma moet schoon zijn. Zes piepjes op het hele uur en dan een stem die iets te melden heeft. Hoeveel afval zit er nu in een uur radio? En hoeveel bijbedoelingen? ‘Wie luistert, weet meer. Ster!’ Ik ervaar reclame als afval. Net als al die geluidjes ín de nieuwsberichten. Grote schoonmaak, en vooral de hoekjes niet vergeten! Een radioprogramma is als een lege kamer die langzaamaan gevuld wordt, het moet geen ruimte zijn die al voor de helft vol ligt met afval dat ik niet kan verwijderen, behalve dan door de radio uit te zetten.

FRANK SCIARONE, GRONINGEN

Aangemoedigd door veel positieve reacties keek ik gisteravond naar de uitzending van de zussen Krista en Marcelle over de eerste keer (Naakt voor de klas met de Sekszusjes, aflevering 1: ‘De eerste keer’, 7 juni). Mijn kortste reactie is er een van verbazing, verbijstering zelfs. Niet over de vormgeving, het onderwerp, het taalgebruik of andere zaken waar mensen meestal over vallen. Integendeel, boeiend van de eerste tot de laatste minuut. Maar wat mij puzzelt is de vanzelfsprekendheid waarmee de eerste keer enkel en alleen geldt voor de ontmoeting tussen twee heteromensen, en dan ook nog specifiek gericht op penetratie. Wat gek, wat raar in 2022. De eerste keer als meisje met een vriendinnetje in bed? De schoolvriend die tot grote opluchting ook op jongens blijkt te vallen? Geen woord in die richting... En nu denk ik dat ik, terwijl ik ruim zeventig ben, nooit een eerste keer heb meegemaakt.

D. SCHMAAL, OVERVEEN

Veel inwoners en immigranten in Costa Rica geven hun leven een tien of zijn in ieder geval tevreden volgens Stef Biemans (VPRO Gids #26, p. 40, ‘Het geluk van de Tico’s’). Hij kan zich moeilijk voorstellen dat ze ‘niets te wensen over hebben’. Toont Biemans zich hier een echte westerling, iemand die gelooft in: meer is beter? Zou je niet echt tevreden kunnen zijn zolang je nog iets te wensen hebt? Liefde, voedsel, veiligheid, onderdak: hoezeer moet je daarvan kunnen genieten om je leven een tien te geven? Je kan toch wensen hebben (een vakantie, een groter huis, een gewonnen wedstrijd, etc.) zonder dat je bestaande geluk wordt aangetast?

WILLEM-GEERT VAN DER MOER, BUREN

Hans van Wetering schrijft over de documentaire Good Ol’ Freda: The Beatles’ Secretary (2013): ‘Het is misschien de eerste documentaire ooit over een secretaresse’ (VPRO Gids #24, p. 83, ‘Krenterige Kevers’). Graag wil ik hem erop wijzen dat Othmar Schmiderer en André Heller in 2002 Im toten Winkel – Hitlers Sekretärin uitbrachten, een Oostenrijkse documentaire over Traudl Junge, de laatste privésecretaresse van Adolf Hitler.

C. OOSTERLING

In VPRO Gids # 25 lees ik op p. 82 in ‘Dodenmis in het kamp’: ‘“Dies irae” (de dag zal komen).’ Ik neem aan dat tussen haakjes de vertaling van deze Latijnse woorden staat, maar die had dan moeten luiden: dag van toorn. Of: dag van woede. Met de woorden dies irae uit de oorspronkelijk gregoriaanse dodenmis wordt gedoeld op de dag van het laatste oordeel, wanneer de wereld volgens een voorspelling van David in de as zal worden gelegd.

ROBERT BEAUMONT