Forum

Brieven kunnen worden geredigeerd c.q. ingekort. Over (niet-)plaatsing wordt niet gecorrespondeerd.

Prachtige coverfoto van Ronnie Wood (amper 75 jaar) dacht ik in eerste instantie (VPRO Gids #26-27). Maar na twee keer kijken blijkt het gewoon onze Wim T. Schippers (amper tachtig). Da’s toch mooi dubbel plezier.

C.J. CHRISTIAENS, EINDHOVEN

Blijk ik achteraf – volgens Wim T. Schippers in VPRO Gids #26-27 (p. 10, ‘“Zo blijf je aan de gang”’) – in de jaren tachtig in Buk Buk te Heiloo getuige te zijn geweest van zowel de creatie als de vernietiging van een kunstwerk van het niveau van de pindakaasvloer. Nou ja, het niveau van de grote tafel waarop een voor een blikken worteltjes, doperwten en bruine bonen werden geleegd bevond zich voor de bierdrinkende culturele jongeren op ooghoogte, waardoor ze geen fuk konden zien van de zich ontrollende compositie. Toen de blikken eindelijk geleegd waren, werd de tafel zonder commentaar richting publiek gekanteld en donderde alles op de bühne. Ik was net terug van een trip door India en kon de verspilling van voedsel niet waarderen. Sorry Wim, helemaal verkeerd begrepen!

J.A. HOETJES, WENEN

Zou de VPRO na de bijzonder verhelderende uitzending ter gelegenheid van Wim T. Schippers’ tachtigste verjaardag (80 jaar, reeds – Op de T bij Wim Schippers, NPO 2, 30 juni jl.) het drolbeeld voor onbepaalde tijd ter beschikking kunnen stellen om het stikstofbeleid beeldend vorm te geven? Op een hoge sokkel en op een nader te bepalen plaats in de openbare ruimte? Misschien ergens op een rotonde, bij klaverblad Oudenrijn of op het Malieveld? Of wellicht voor elk provinciehuis een replica? Voorstanders van het regeringsbeleid kunnen er hoop uit putten en tegenstanders kunnen laten zien dat ze er schijt aan hebben. En wie er geen drol van snapt, is ook geholpen. Met hoopvolle groet,

AB BOSMAN, ODIJK

De VPRO Gids viert de revival van het cassettebandje met Cassetteweb (vprogids.nl/cassetteweb), waar we herinneringen aan uw favoriete bandjes verzamelen. Een kleine bloemlezing.

Veertig jaar geleden, in juni 1982, was Nederland in de ban van The Rolling Stones. Ze gaven drie concerten in De Kuip. Mijn laatste kans om de Stones live te zien, werd gezegd. Het jaar erop zou Mick Jagger immers veertig worden. De Stones klonken zoals op Still Life, mijn cassette van de Amerikaanse tour het jaar ervoor. Alleen het begin en einde van de nummers klonken anders. Wat een rommeltje. Nee, dan The J. Geils Band in het voorprogramma. Zoiets had ik nog nooit gezien. Een supergeoliede machine. Ik werd compleet omvergeblazen door zo veel energie. Bij thuiskomst durfde ik niemand te vertellen dat de Stones eigenlijk best tegenvielen en dat The J. Geils Band voor mij de echte sterren waren, een band die ik daarvoor niet kende. Ik kocht meteen de nieuwste cassette van J. Geils.

ROWIN

Gelukkig, ik heb nog steeds een cassetterecorder en heel veel bandjes. Ik wil iets vertellen over een liefde die ik ontmoette in 2003. Melief noem ik hem. Begin 2004 hadden we ons eerste afspraakje en het was gelijk raak. Omdat muziek soms meer kan zeggen dan woorden maakte ik een bandje voor hem. Op kant A een opname van Radio Nostalgia. Daarop hoor je oude opnames uit 1948 (mijn geboortejaar). Op de B-kant Norah Jones met Come Away with Me. Tot december 2019 hebben we genoten van het leven en van elkaar. Plotseling kwam er een einde aan doordat hij overleed. Dat deed pijn. En ook dan is muziek een troostende kracht. Dan voel ik me dankbaar dat ik deze man heb leren kennen. En zing ik mee met Come Away with Me van Norah Jones.

ANKA