De stoelen in het gebouw zaten er doorheen en via een bijkans militaire operatie werden ze uit de kamers en van de vloeren af gereden. De nieuwe stoel stond te trappelen van ongeduld, maar daarvoor moest ik natuurlijk wel eerst opstaan van mijn oude stoel.
Die was helemaal niet zo oud, nu ik er even wat aandachtiger naar keek. De staat waarin hij verkeerde mat ik doorgaans af aan hoe hij reageerde op de plof waarmee ik er ’s ochtends in terechtkwam. Soms kon dat voelen alsof ik een broek van de buurman aantrok, hij paste net niet. Dan had er tijdens mijn afwezigheid iemand in mijn stoel gezeten en aan een wieltje gedraaid, een knopje ingedrukt of een armleuning verhoogd.