Boekentips

Het lijkt misschien lui om een roman waarin Edward Hopper een prominente rol speelt met diens schilderijen te vergelijken, maar bij Het smalle land (Marmer) van Christine Dwyer Hickey kun je er nauwelijks omheen. Dramatische gebeurtenissen doen zich anno 1950 niet voor aan de kust van Cape Cod, waar ‘meneer Ha’ en zijn vrouw Jo een opmerkelijke vriendschap sluiten met een tienjarige Duitse weesjongen, Michael, die daar zijn zomervakantie mag doorbrengen. Maar ondertussen leer je alle personages wel van binnenuit kennen, het kunstenaarsechtpaar voorop. De Ierse schetst hun huwelijk middels Who’s Afraid of Virginia Woolf?-achtige bekvechtscènes en verstilde momenten die peilloze diepten van eenzaamheid, frustratie en gepijnigde liefde suggereren. In proza doordringend en teder genadeloos als Hopper-licht bovendien.

DIRK-JAN ARENSMAN

Een lui jongetje dat tovenaar wil worden, een gummi visje dat de wijde wereld in trekt, een engel die zo ijdel is dat hij zijn vleugels bijknipt; wie in de jaren vijftig jong was, begint misschien iets te dagen. Aartsschnabbelaar Godfried Bomans schreef destijds zes verhaaltjes die net zo speels zijn als zijn beroemde Sprookjes. Elk verhaaltje heeft een boodschap, maar die is bij Bomans nooit al te stichtelijk. Sterker, ze blijken ondanks hun leeftijd nog verrassend leesbaar. Uitgeverij Hoogland & Van Klaveren bracht De verliefde zebra en andere verhalen uit in een prachtige cassette ter gelegenheid van Bomans’ vijftigste sterfdag, met de illustraties van Jaap Pander en Jan Emmink en een essay van Arjan Peters.

KATJA DE BRUIN

Dat de Oostenrijkse kinderpsychiater Paulus Hochgatterer praktijkervaring knap in literaire misdaadromans verwerkt, bleek al uit De zoete waanzin en De zwarte klok. In het fictieve Furth am See wordt de zomeridylle ditmaal verstoord door raadselachtige verwondingen toegebracht aan drie bejaarde bewoners die over de ware toedracht een angstig zwijgen bewaren. In Vlieg weg, vlieg weg (Wereldbibliotheek) stapelen zich voor ziekenhuispsycholoog Raffael Horn en politiecommissaris Ludwig Kovacs aanwijzingen uit alle richtingen op, waaronder beiden geduldig professioneel blijven maar die hun uitwerking op hun privéleven niet missen – hier paart Hochgatterers beroepshalve klinische wijze van observeren en vertellen zich aan psychologisch raffinement. Opnieuw gaat het om de continuïteit tussen dader- en slachtofferschap, tussen verzwijgen, angst en wraak. Typisch Oostenrijks?

MAARTEN VAN BRACHT