Forum

Brieven kunnen worden geredigeerd c.q. ingekort. Over (niet-)plaatsing wordt niet gecorrespondeerd.

Ik moest even opzoeken wie de aflevering van De neven van Eus op zondag 2 oktober jl. had geproduceerd. Was dat het Turks Nationaal Verkeersbureau in samenwerking met Diyanet, het Turkse Presidium voor Godsdienstzaken? Moest haast wel. Özcan ‘Eus’ Akyol liet zich uitleggen wat er allemaal mogelijk was qua toerisme: op werelds, halal én medisch cosmetisch gebied. Hoe kon het dat de (cosmetische) ingrepen die werden uitgevoerd zo goedkoop zijn? Ah, met staatssubsidie. Ja, Eus had zelf ook een haartransplantatie laten uitvoeren in Turkije, zei hij tegen een patiënt uit België. Echt jongens onder elkaar. En hoe was het voor dat Nederlandse echtpaar om ‘halal te recreëren’? Wel prettig, zo konden vrouwen ongestoord zwemmen. Ja, lastig dat je op het vrouwenstrand werd gefouilleerd en je telefoon moest inleveren. Maar wel veilig, zonder mannen. En ’s avonds kon het gezin wel samen eten. Eus luisterde kritiekloos, met nu en dan een blik richting de kijker, zo van: kijk eens, Turkije heeft het allemaal! Voor de zekerheid keek ik even in gids. Nee, zag ik, deze lange reclamespot kwam niet namens het Turks toeristenbureau en Diyanet tot ons, maar via onze eigen NTR: ‘Speciaal voor iedereen.’

FINEKE VAN DER VEEN, DEN HAAG

In de ruim vijftig jaar dat ik lid ben van de VPRO staat de V voor mij voor ‘vrijzinnig’ en de P voor ‘progressief’. Oorspronkelijk verwijst de P naar ‘protestants’, maar bij de VPRO is dat nauwelijks merkbaar. De NCRV en later de EO vertegenwoordigen veel meer het christelijke gedachtegoed. In VPRO Gids #38 zijn drie pagina ingeruimd voor het zeer christelijke, op Amerikaanse leest geschoeide New Faith Network ( lees hier Streamer met een missie). NFN heeft nu nog maar 50.000 leden, verdeeld over negen landen, maar dit aantal zal zeker groeien. Naast evangelisatiedrang zit ook commercie ingebakken in de cultuur van conservatief-christelijk Amerika. Deze Amerikaanse verrechtsing zie ik als een gevaar. 

A.L.E. BROUWERS , BREDA

Met interesse las ik het artikel van Maarten van Bracht over Thomas Sankara, de door veel Afrikanen betreurde gewezen president van Burkina Faso (lees De erfenis van ‘Che Sankara). Zelf bezocht ik het land in oktober 1983, twee maanden na de revolutie. Ouagadougou was een bruisende stad, ondanks de avondklok, en er hing een sfeer van optimisme en verwachting. Elke avond hield de president om acht uur zijn radiopraatje, dat hij steevast afsloot met de leuze: ‘L’impérialisme, à bas! Le colonialisme, à bas! Le capitalisme, à bas!’ In november 1995, acht jaar na de bloedige contracoup van Blaise Compaoré, was ik er opnieuw. Ik arriveerde per minibus vanaf de Ghanese grens en stapte uit op de Gare Routière, het busstation aan de uiterste zuidrand van de stad. Het plein, constateerde ik, bleek te zijn vernoemd naar de vermoorde leider. Kennelijk was men enigszins teruggekomen op het willen uitbannen van elke herinnering aan de Burkinese revolutie, al duidde de locatie nauwelijks op een echt eerherstel. Weer 27 jaar later is niet alleen Sankara’s moordenaar bij verstek veroordeeld, ook is een van de belangrijkste uitvalswegen van de stad herdoopt in Avenue du Président Sankara. Van een afgelegen busstation in een buitenwijk naar een belangrijke verkeersader – het is duidelijk dat kameraad-president Thomas Sankara in eigen land weer volop aanwezig is.

BEN JOOSTEN, NIJMEGEN

Als het nou het alleen ‘pokpok’ was, was het tot daaraan toe (lees Pokpok). Het is vaak ook ‘klets’: tegen de glaswanden rond de padelbanen vliegen vele vogels zich te pletter. Waar is mijn bazooka?!

AART NIEUWLAND