VSB Poëzieprijs 2014: de nominaties

Jaja de oerknal – Maria Barnas
Uit het juryverslag: 'Jaja de oerknal is een introspectieve bundel over gevoelens en gewaarwordingen (angst, herinneringen, de creatieve vonk) die niettemin een schat aan beschrijvende observaties en waarnemingen biedt. Het taalgebruik is trefzeker, beheerst en soepel en volgt elegant de grenzen tussen wat gezegd en benoemd wordt, en wat verzwegen of impliciet blijft. De afzonderlijke gedichten bestrijken een groot scala aan vormregisters maar vormen samen een thematische en stilistische eenheid. De beelden zijn krachtig, suggestief maar nooit obligaat-symbolisch.'

De zon in de pan – F. van Dixhoorn
Uit het juryverslag: 'F. van Dixhoorn leverde een bundel aan van hooguit twee gedichten. Hij is pretentieloos: hier is uitzonderlijk géén dichter aan het werk die de taal gebruikt om zichzelf te presenteren. De poëzie gaat voor de man. Ze doet ook geen conventionele handreikingen over haar betekenis. Een met lef volgehouden minimalisme brengt enkel een ritme over; de lezer moet dat in het omslaan van de bladzijden volgen en neemt zo deel aan een cyclisch gebeuren. Deze bundel is een poëtisch ritueel.'

Bewegend doel – Micha Hamel
Uit het juryverslag: 'Micha Hamel heeft goud gevonden; als gevonden, zo evident is zijn rijk en muzikaal taaluniversum. Aan de haren sleept hij zichzelf en de lezer langs afgronden van het moderne bestaan. Elke vorm wordt ter discussie gesteld, is een bewegend doel. Hamel bespeelt virtuoos vele registers; ook dat doet hij telkens met een grote vanzelfsprekendheid, tot zijn slechtgezindheid en cultuurpessimisme over het heden aan toe. Die thematiseert hij nooit op een opvallende of opzichtige manier; zijn bundel biedt levende poëzie.'

Ook daar valt het licht – Miriam Van hee
Uit het juryverslag: 'Van hee vindt een evenwicht tussen betrokkenheid op de wereld en individueel verlies, tussen oog voor de grote geschiedenis en intimistische waarneming. Met veel precisie en nuance roept ze zowel de gruwelen in Oost-Europa als de landschappen en mensen uit haar eigen jeugd op. Ze vraagt zich telkens op een subtiele manier af hoe zich daartegenover te verhouden. Deze dichteres is een vuurpijl: ze verlicht niets maar herinnert ons eraan dat het licht bestaat.'

Ritmisch zonder string – Antoine de Kom
Uit het juryverslag: 'Antoine de Kom maakt vele vreemde werelden welhaast tastbaar, door zintuiglijkheid en krachtige beeldtaal te verenigen met slang en folklore. In die werelden explodeert zijn taal, die nu eens als een golf overspoelt, dan van schots naar schots springt of abrupt een stop forceert. Tegelijk laat De Kom een diep verankerd engagement zien. Het doet hem verwijzen naar harde realiteiten en – gelukkig – de spot drijven met de rol van de dichter. Inderdaad, zijn poëzie is "napraten over wat nog te gebeuren staat".'