Drie nieuwe boekentips: Dhr. weigert zorg, Lali & Het duurt eeuwig en dan is het voorij

Anne-Gine Goemans
Dhr. weigert zorg

Romans en reportages over dementerende ouders of geliefden vinden we de laatste jaren geregeld in de boekwinkel. Denk aan Jeroen Brouwers’ Cliënt E. Busken, Toine Heijmans’ Met mijn vader is niks mis of Clairy Polaks Voorbij, voorbij. Anne-Gine Goemans voegt hier een originele eigen variant aan toe. Haar Dhr. weigert zorg (Ambo|Anthos) is een collage van notities, gemaakt door het zorgpersoneel van het verpleeghuis waar Goemans’ vader verblijft, en haar eigen aantekeningen – korte, associatieve tekstflarden. Zo wordt van twee kanten de ontluisterende mentale en fysieke aftakeling van ‘Dhr.’ geboekstaafd, en krijgen we synchroon een beeld van het moeilijke mens dat hij was. ‘Verschonen en wisselliggingen doen pijn. Zelfs mijn zus en ik riskeren een klap.’

(Thomas van den Bergh)

Sasha Meijer
Lali

Toen Sasha Meijer in de ouderlijke woning een koffer met honderden brieven, documenten en foto’s aantrof, ontdekte ze waarom haar moeder altijd over oma had gezwegen. Lali Landsberger (1898-1948), Joods, vrijgevochten en rijk, leidde een veelbewogen leven, blijkt uit Lali (Nieuw Amsterdam), een enerverende familiegeschiedenis als resultaat van langdurige research die zich over vier generaties uitstrekt. Lali vluchtte met haar tweede echtgenoot Smo in 1939 voor de nazi’s – haar moeder en dochter bleven achter in Europa – naar de Dominicaanse Republiek, waar het ondernemende echtpaar met hun florerende boerenbedrijf de aandacht trok van dictator Trujillo én de FBI, tuk op nazi’s en communisten. In 1948 kamen Lali en Smo bij een verdacht auto-ongeluk om het leven.

(Maarten van Bracht)

Anne de Marcken
Het duurt eeuwig en dan is het voorij

Sterke openingszin voor de zombieklucht die Anne de Marckens Het duurt eeuwig en dan is het voorbij (Koppernik) óók is: ‘Ik ben vandaag mijn linkerarm kwijtgeraakt.’ De ondode vertelster dwaalt aldus gekortwiekt door een postapocalyptisch landschap, eet aanvankelijk met onfrisse tegenzin mensenvlees en propt een rottende kraai in haar borstholte, waarmee ze absurdistische gesprekken voert. Maar bij al die fantasievolle horrorkolder wordt ze, naast honger, ook geplaagd door het langzaam verliezen van haar herinneringen, vooral aan die ene geliefde. Het beeld van een omstrengeling in een duinpan leidt tot een droevige odyssee richting de westkust in deze hoogliteraire mengeling van The Walking Dead en Max Porters rouwklassieker Verdriet is het ding met veren. Experimenteel, hilarisch én ontroerend.

(Dirk-jan Arensman)