Sátántangó

Hongarije 1994. Drama van Béla Tarr. Met o.a. Miklos B. Székely, Mihály Vig, Putyi Horváth en János Derzsi.

Het hoofdpersonage van deze allegorie is een dokter (Berling), die zich opsluit in zijn desolate kamer. In de drank zoekt hij vergetelheid, want hij stelde als geneesheer de kanker vast van het tijdsgewricht. Tegen de ziekte, die ook zijn ziel en lichaam heeft aangetast, bestaat geen remedie. Er is een genezer, Irimias (Vig), maar in tegenstelling tot zijn bijbelse naamgenoot (Jeremias) is hij een valse profeet. Hij is een agent van een satanisch systeem. Het doorwerken van deze filmmarathon is niet eenvoudig. Niet enkel de speelduur vraagt een fysieke krachttoer, maar de symboliek van het verhaal is ook niet steeds vlug te doorgronden. Je moet doorlopend alert zijn. Sommige gebeurtenissen worden herhaald, maar dan gezien door een ander personage, zodat het geheel bestaat uit diverse cirkels die meestal troosteloosheid uitstralen. Een indrukwekkend apocalyptisch scenario van Tarr en Laszlo Krasznahorkai, gebaseerd op de roman van laatstgenoemde. Gabor Medvigy hanteerde de camera.