Masterclass: Bong Joon-ho over Parasite in zwart-wit, zijn jeugd en de Oscars

‘Ik mocht vroeger van mijn moeder absoluut niet naar de bioscoop, want in haar ogen was het een broedplaats van bacteriën. Mijn eerste kennismaking met de wondere wereld van film was daarom thuis, op onze zwartwit-televisie. Internet, dvd’s of video’s bestonden in 1970 natuurlijk nog niet, dus de meeste oude meesterwerken heb ik voor het eerst op tv gezien.'

‘De nieuwe versie van Parasite heb ik vooral uit ijdelheid gemaakt. Als ik aan klassiekers denk, zie ik namelijks zwart-witfilms voor mij. Mijn idee was dat als ik hem op deze manier zou uitbrengen, het ook als een klassieker zou werden bestempeld. Dat was makkelijker dan iets aan het scenario verbeteren, haha. Zelf heb ik deze versie twee keer bekeken: de eerste keer voelde het aan als een oude film die zich in het heden afspeelt. De tweede keer was het veel intenser en akeliger.'

‘Ik zou willen zeggen dat mijn fascinatie voor donkere kelders voortkomt uit traumatische ervaringen in het verleden, maar daar is helemaal niets van waar. Ik woonde vroeger in een appartementencomplex met een gemeenschappelijke kelder. Toen ik daar voor het eerst naar binnen ging was het magisch verlicht, voelde het groots aan en stond er een grote pinpongtafel waar mensen op aan het pingpongen waren. De ruimte was gevuld met spullen die ooit door de  middle class was weggegooid. Met afgekeurde meubels werd een ruimte nagebootst uit een voor ons onbereikbaar lijkende wereld. Dat heeft een sterke indruk op mij achtergelaten. Uiteindelijk gaat film voor mij over licht en donker, die twee zijn complementair aan elkaar. Dat samenspel zie ik terug in kelders en tunnels.'

‘Vooraf bedenk ik nooit: dit is het moment dat het publiek moet schaterlachen. Dat komt instinctief naar boven wanneer ik een verhaal schrijf of wanneer ik aan het draaien ben. Humor zorgt voor een extra sterk contrast wanneer je iets engs of emotioneels laat zien in een film. Zo vergroot humor het verschil tussen die emoties.'

‘De eerste keer dat we de steen zien, wilde ik het echt filmen als een ontmoeting tussen de zoon en het object. Vervolgens zegt de zoon dat de steen ontzettend metaforisch is, wat een heel erg raar moment is. Ik stopte die zin in de film omdat ik niet wilde dat de critici en het publiek achteraf teveel achter die steen zouden zoeken. Want het is gewoon een steen. Bovendien wordt die steen later in de film gebruikt om op iemands hoofd mee in te slaan. Daar is niets metaforisch aan en vooral een fysieke, pijnlijke ervaring.’

'Wie ik ga bedanken als ik de Oscar voor beste film win? Ik maak geen enkele kans, de prijs gaat sowieso naar 1917.'