Op een afgelegen, dunbevolkt eiland ten zuiden van Chili, waar natuur en stilte domineren, leiden drie vrouwen en een man in eenzaamheid hun leven. Met dit eenvoudige gegeven en veel aandacht voor het indrukwekkende landschap, geeft de Chileense filmmaker José Luis Torres Leiva in El Cielo, la tierra y la lluvia de kijker de mogelijkheid een eigen betekenis aan de film te geven.

Idee?
Torres Leiva: ‘Ongeveer vijf jaar geleden bedacht ik dat ik een film over eenzaamheid wilde maken. Niet over eenzaamheid als negatieve ervaring, maar eerder over eenzaamheid als leerproces. De locatie was daarbij erg belangrijk, omdat ik wilde dat er weinig gesproken zou worden. Het beeld en geluid moesten voor zichzelf spreken.’

Landschap?
‘Ik besloot te draaien in het zuiden van Chili, het Valdivia Rivers gebied. Daar is het landschap zo krachtig en overweldigend, dat het een op zichzelf staand personage wordt. Er is weinig dialoog, waardoor dingen die op het eerste gezicht onbelangrijk lijken, zoals de omgeving of achtergrondgeluiden, ineens een belangrijke rol krijgen. In deze film zie ik het landschap dan ook als een personage dat net als de menselijke figuren ook eenzaam is. De ene keer gaat de mens op in het landschap, de andere keer is het andersom. Het is een samensmelting en een wisselwerking tussen de twee personages.’

Idolen?
‘Ik houd vooral van klassieke regisseurs als Jean Renoir, Yasujiro Ozu, Pedro Costa en Lissandro Alonso. Wat al deze filmmakers gemeen hebben is dat ze met heel weinig elementen heel veel kunnen doen. Hoewel de verhalen vaak eenvoudig zijn, vertellen deze makers heel veel over de personages door de aandacht te vestigen op details. Ik ben heel erg geïnteresseerd in deze manier van verhalen vertellen.’

Ambities?
‘Op korte termijn zou ik het heel leuk vinden als de film vertoond zou worden buiten dit festival. Het is geen makkelijke film om te verkopen of te vertonen in een gewone bioscoop. Ik ben wel al bezig met een fictieproject dat ik komende zomer ga draaien. In de toekomst wil ik zowel fictiefilms als documentaires maken. Voor El cielo, la tierra y la lluvia had ik al een aantal korte documentaires gemaakt, en dat vind ik nog steeds heel leuk om te doen. Documentaires zijn vooral fijn omdat je onafhankelijk bent en met heel weinig budget kunt draaien. Bovendien heeft het maken van documentaires iets intiems, omdat je bovenop de gebeurtenissen zit.’

Filmen in Chili?
‘Eigenlijk is er geen filmindustrie in Chili, wat het heel moeilijk maakt om films van de grond te krijgen. Maar de laatste jaren krijgen filmmakers steeds meer mogelijkheden om hun werk te kunnen doen dankzij digitale film. Omdat er zo weinig filmmakers in Chili zijn, kent bijna iedereen elkaar. De nieuwe generatie regisseurs vormt dan ook een soort groep. Jammer genoeg hebben we met de oudere generaties filmmakers weinig contact, omdat ze bang zijn dat de nieuwe generatie het overneemt. Als een nieuwe filmmaker geld krijgt om een film te maken, gaat de oude generatie klagen. Gewoon uit angst dat ze eens iets mis zouden kunnen lopen.’

El cielo, la tierra y la lluvia wordt vertoond op:
Woensdag 30 januari, 19:15 Pathé 5
Donderdag 31 januari, 10:30 Pathé 5
Vrijdag 1 februari, 19:15 Pathé 3
Zaterdag 2 februari 13:00 Pathé 4