De Schotse documentairemaakster Amy Hardie droomde dat ze op haar 48ste zou sterven. De gedachte aan haar naderende dood liet haar vanaf dat moment niet meer los. Ze zoekt in The Edge of Dreaming naar een verklaring voor haar droom in onder meer de neurowetenschap, psychotherapie en het sjamanisme. Een gesprek met een naar eigen zeggen ‘sceptische, hedonistische, werkende moeder, die worstelt met drie banen, drie kinderen, een gelukkig huwelijk en onverklaarbare gebeurtenissen’.

Idee?
‘Zoals velen van mijn generatie had ik nog nooit iemand zien sterven. Mijn moeder overleed onverwacht, en toen ik naast haar bed zat in het ziekenhuis, zag ik dat sterven een proces was. Alles lijkt te veranderen als mensen dood gaan; alle normale regels van interactie lijken niet meer te gelden. Ik zag de dood als een enorme fysieke en mentale onderneming, en ik besloot dat ik er meer over te weten moest komen en me voorbereiden. Toen had ik een droom dat mijn paard aan het doodgaan was. Ik werd in shock wakker en ging naar buiten. Ik trof mijn paard dood aan. Een jaar later droomde ik dat ik op mijn 48ste zou sterven. Op mijn 48ste verjaardag ben ik begonnen met filmen .’

Té persoonlijk?
‘Eerst geneerde ik mij dat ik die droom had gehad. Ik dacht dat collega’s mij raar zouden vinden. Daarna wilde ik niet zelf gefilmd worden. Ik besloot om het verhaal door mijn ogen te vertellen, en zelf niet in beeld te komen. Toen wilde ik niet dat mijn familie zou worden gefilmd. Maar uiteindelijk had ik het gevoel dat ik de enige was die dit verhaal kon vertellen, en dat ik de mogelijkheden had om volledig eerlijk te zijn over mijn ervaringen, en de wereld te tonen zoals ik het zie. Toen ik mij eenmaal aan de film overgaf, was ik vastbesloten dat alles gefilmd zou worden. Ik gaf wel mijn man en kinderen het recht om bepaalde sequenties te schappen als ze zich ervoor schaamden. En ik heb intensieve gesprekken met de editors gevoerd over mijn eigen recht om generende beelden te verwijderen!’

Inspiratie?
‘Ik vond Agnes Varda’s Les Glaneurs et La Glaneuse geweldig, vanwege de visuele humor en de vermenging van autobiografische elementen en nieuwsgierigheid naar de wereld. Ik hou ook van verhalende, persoonlijke films als Family van Sami Saif en 51 Birch Street Doug Block. Ik geniet erg van verhalen. Als ze rijk verteld zijn, zoals fictie, dan verschaffen ze ons toegang tot het bewustzijn van andere mensen. Bij documentaires heb ik het gevoel dat dat effect nog sterker kan zijn, aangezien het om echte mensen gaat en het echte gebeurtenissen zijn die zich voor de camera afspelen.’

Ambities?
‘Ik wil doorgaan met het maken van ‘plezierige’ films . Voor mij betekent dat documentaries, documentaires waarin ik mij kan onderdompelen en waar ik weer uit kan komen als een mens dat een beetje veranderd is, in een wereld die een klein beetje interessanter en intenser is dan voorheen.’

Een van de programmaonderdelen tijdens dit IDFA is ‘niet normaal’. Heeft u bij het maken van uw films ooit gedacht: dit is niet normaal!?
‘Ik maak wetenschapfilms. Ik heb die wetenschappelijke methode altijd als normaal beschouwd. Maar nu kan wetenschap plotseling niet normaal lijken. En dromen, die keer op keer waar blijken te zijn , zijn normaal geworden.’

Nog te zien tijdens IDFA:
VR 27 november, 15:15 uur, Munt 10