Het is bijzonder voor Inoue Tsuki om juist dit jaar genomineerd te zijn voor een Tiger Award, zo vertelt ze lachend. De Japanse regisseuse, die kans maakt op de hoofdprijs met haar speelfilmdebuut Autumn Adagio, een humaan portret van een introverte non op middelbare leeftijd die zichzelf opnieuw ontdekt, is namelijk geboren in het Jaar van de Tijger. En laat 2010 nu ook het jaar zijn waarin de tijger volgens de Chinese kalender de dienst uitmaakt.

Idee?
‘Toen ik in Tokyo op een van die massale oversteekplaatsen liep, zag ik te midden van die kleurrijke zee van mensen plotseling een non in zwart-witte kledij lopen. Ik was gelijk geïntrigeerd. Op dat moment wist ik helemaal niets van het katholieke geloof af en dus wilde ik er meer van weten. Maar het is geen spirituele film geworden, ik wilde vooral het verhaal vertellen van een vrouw in haar menopauze. Als je aan de film begint zie je enkel een non, later een vrouw.’

Hoofdrolspeelster?
‘Shibakusa Rei, de actrice die de non speelt, acteerde ook al in mijn eerste korte film en is van huis uit een muzikant. Het is altijd afwachten of iemand zonder ervaring dat aankan, maar ik neem graag dat risico. Ik denk ook dat uiteindelijk alleen maar een muzikante deze rol had kunnen spelen. Kijk bijvoorbeeld naar de uitdrukkingen op haar gezicht als ze piano speelt, dat kan een ‘gewone’ actrice niet.’

Ambities?
‘Het is mijn eerste doel om mooie films te maken die mensen interesseren en inspireren. Op welke schaal ik dat doe maakt niet zoveel uit. Ik heb wel nog de droom om ooit een musical te maken.’

Inspiratie?
‘Ik kijk naar alle soorten films, alle verschillende stijlen. Maar daar kijk ik nooit als regisseur naar, alleen als filmliefhebber. Ik wil mij niet op één stijl richten en de meeste filmmakers hebben toch een eigen identiteit, dus ik probeer mij niet zoveel te laten beïnvloeden. Dans is eigenlijk mijn grote inspiratiebron, dat activeert een heel ander deel van mijn brein.’

Filmen in Japan?
‘Deze film is vooral gefinancierd met het prijzengeld dat ik won met mijn korte film The Woman Who Is Beating the Earth, al heb ik er ook eigen geld ingestoken en kreeg ik hulp van familie. Maar het is natuurlijk maar een film met een klein budget. Wel heb ik uiteindelijk slechts een derde van het script kunnen verfilmen.’