Het lijkt een simpel verhaal: een vader huurt een verpleger in die moet gaan zorgen voor zijn zoon, die vanaf zijn middel verlamd is. Maar er speelt veel meer op de achtergrond, vertelt Anocha Suwichakornpong, de regisseuse van Mundane History. Zo staan de personages symbool voor de verschillende politiek-maatschappelijke stromingen binnen Thailand.

Idee?
‘Het plan was om een korte film te maken met twee hoofdpersonages: een vader en een zoon. De relatie tussen een vader en zoon vind ik interessant, omdat er vaak sprake is van een onderhuids conflict. Als de zoon opgroeit is er een soort wantrouwende relatie tussen beiden, veel meer dan bij een vader en dochter bijvoorbeeld. Toen ik eenmaal het scenario ging schrijven werd het steeds een langer verhaal.’

Post-rock muziek?
‘Ik wilde ervoor zorgen dat de muziek een impact heeft en niet dat het gemakkelijk met de film meegaat. Het moest een soort contrast worden met het verhaal, maar uiteindelijk gaan de muziek en het verhaal wel dezelfde kant op. De muziek bouwt zich op; het wordt alleen maar groter en groter. Ook als je denkt dat het niet meer groter kan. Datzelfde geldt voor het verhaal (het verhaal begint als een familiedrama, maar uiteindelijk gaat het ook over politiek en de kosmos, red.).’

Idolen?
‘ De Iraanse filmmaker Abbas Kiarostami. Op het eerste gezicht lijken zijn films erg simpel, maar er speelt veel meer onderhuids. Zijn films gaan over hoe het is om mens te zijn . Ik hou ook van het werk van Michael Haneke. Hij laat het publiek nadenken over zijn films, omdat hij ruimte open laat voor interpretatie. Dat doe ik ook, maar dat betekent niet dat ik hem wil kopiëren. Ik wil wel mijn eigen stijl ontwikkelen.’

Ambities?
‘Op dit moment ben ik bezig met een nieuw project: By the Time It Gets Dark. Het plan is ook geselecteerd voor CineMart. De film gaat over een jonge fabrieksmedewerker die van baan naar baan hopt. Net als Mundane History lijkt het op het eerste gezicht een simpel verhaal, maar schijn bedriegt. Ik ben nog bezig met het scenario, maar ik hoop dit jaar te kunnen starten met de opnames, zodat de film volgend jaar af is.’

Filmen in Thailand?
‘Mijn film heeft als enige Thaise film in mijn land een 20+ rating. Ik vind het wel grappig. Waarschijnlijk komt het door de naaktscènes in de film. Of het ook iets te maken heeft met de politieke laag in de film? Misschien. Er wordt geen verklaring door gegeven. Ik moet er wel bij zeggen dat het ratingsysteem pas sinds vorig jaar in werking is. Een film kan trouwens nog steeds gecensureerd worden in verband met de nationale veiligheid. Maar dat is natuurlijk heel vaag, er zijn ook geen specifieke criteria voor.’

Te zien in Rotterdam:
Zondag 31-1 19:00 PA4
Maandag 1-2 13:30 PA3
Woensdag 3-2 13:30 PA3
Zaterdag 6-2 21:30 PA4