Ergens halverwege de documentaire Diego Maradona zegt zijn toenmalige fitnesstrainer Fernando Signorini over het Argentijnse voetbalgenie: ‘Met Diego zou ik naar het einde van de wereld reizen, maar met Maradona zet ik nog geen stap.’ Treffender kun je iemand niet neerzetten. Aan de ene kant had je Diego, het straatschoffie dat met zijn eerst verdiende geld een huis voor zijn ouders koopt, aan de andere kant straatvechter Maradona, die vriendjes is met de maffia, verslaafd aan de cocaïne en steevast liegt en bedriegt.
Het verklaart ook meteen waarom de Britse regisseur Asif Kapadia zijn documentaire Diego Maradona noemde en hij niet – zoals bij zijn twee vorige documentaires, Senna en Amy – volstond met één naam.
Diego Maradona ging in première op het afgelopen festival van Cannes. Zonder dat de moeilijke maestro daarbij aanwezig was. Kapadia, daags na de première: ‘Ik hoopte nog wel dat hij er gisteren zou zijn, maar hij voelde zich niet lekker. Hij heeft weer een of andere blessure en zit nu in Mexico. We hebben al eerder geprobeerd hem de film te laten zien, maar telkens kwam er wat tussen. Hij is namelijk altijd onderweg. En hij heeft natuurlijk al duizenden interviews gedaan. Misschien dat hij niet helemaal beseft dat wat ik doe iets heel anders is dan al die interviews.’