Interview met regisseur Gianni Grot

Een onderdeel van het World Cinema Amsterdam Presents is de ‘‘Club RIGHTABOUTNOW-Movie Night’. Tijdens deze avond delen drie jonge filmmakers uit de urban-scene hun inspiratiebronnen. Een van deze makers is Gianni Grot. Hij vergaarde nationale bekendheid als deelnemer aan So You Think You Can Dancein 2011. Later ging hij aan de slag als choreograaf en begon hij zijn eigen theatergezelschap. Tijdens zijn studie in Londen was hij al bezig met film en parallel aan zijn werk als theatermaker en danser/choreograaf heeft hij zich hierin doorontwikkeld. 

Zijn eerste film, Farm of Memories, was een korte dansfilm. In Aidan, zijn tweede korte film, maakte dans plaats voor dialoog, dit omdat hij wilde voorkomen dat dans de overhand bleef houden en om zich te profileren als serieuze regisseur. Aidangaat over een jonge street smartdichter. Hij ontfermt zich over zijn demente grootmoeder. Dit levert hem veel zorgen op en dat wordt na het stoppen van de zorgbijdrage alleen maar meer.  

Grot: ‘De film is geïnspireerd door een ervaring die ik heb gehad met mijn grootmoeder, die in april overleden is. Het moment in de film waar de grootmoeder onwel wordt in de badkamer, dat heb ik echt meegemaakt met mijn grootmoeder. Na dat moment, drie jaar geleden, dacht ik voor het eerst: "Oh shit, ik ben haar kwijt". Gelukkig was dat vals alarm. Verder heb ik verhalen van mensen om mij heen opgepikt en die toegevoegd aan het verhaal.’

Het is dus ook een heel persoonlijke film?
‘Ja, ik was mantelzorger van mijn grootmoeder toen zij steeds dementer werd. Ze had hulp nodig en de thuiszorg in Nederland was niet toereikend. Ze zit ook zelf in de film, in het laatste shot.

Het was voor mij ook heel bijzonder om Jetty Mathurin in de film te hebben. Want als jongetje van vijf keken oma en ik naar Vrouwenvleugel. Daar speelde Jetty in. En nu speelt Jetty eigenlijk mijn oma. Vorig jaar heeft mijn oma Jetty ontmoet en daar was ze helemaal enthousiast over.’

Je bent vanuit de danswereld de filmwereld ingegaan, hoe kwam dat? 
‘Dat klopt niet helemaal, ik heb me altijd parallel bezig gehouden met film. Twaalf jaar geleden studeerde ik ‘Creatief schrijven en drama’ in Londen en kwam ik voor het eerst in aanraking met film. Daar leerde ik scenario’s schrijven, maar ik was het meestal niet eens met hoe regisseurs mijn scenario’s interpreteerden. Dus uit frustratie ben ik het vak een beetje gaan bestuderen. 

Ik heb me daarna zo’n zes jaar beziggehouden met theater en dans. In 2014 kwam ik in aanmerking voor een ontwikkelbudget van het Amsterdams Fonds voor de Kunst. Met dat geld wilde ik een film maken, dat werd een dansfilm: Farm of Memories. Waarmee ik de aanmoedigingsprijs won op het Cinedans festival.’

Kun je de ervaringen die je hebt als danser ook gebruiken als filmmaker? 
‘Ja, camerawerk is uiteindelijk toch beweging. Hoe ik mijn dans benaderde, met een passie voor geometrie en structuur, neem ik ook mee in het maken van films. Als regisseur ben ik daardoor heel erg bezig ben met compositie en movement.’

De avond waarop jouw film te zien is wordt georganiseerd door RIGHTABOUTNOW INC., wat hebben zij voor jou betekend?
‘Veel! Ze hebben de financiering om Aidante te maken geregeld en Maarten (van Hinte, creatief directeur red.) is voor mij een grote inspiratiebron. Hij heeft me geholpen tijdens de scenariofase en was tijdens de productie acteercoach.’

Een belangrijk thema van World Cinema Amsterdam Presents is diversiteit en inclusiviteit, wat zijn jouw ervaringen hiermee in de Nederlandse filmwereld?
‘Dat is een lastig onderwerp! Volgens mij zijn er wel veranderingen bezig, maar zijn deze nog vrij summier. Voor mijn gevoel wordt er pas sinds kort structureel subsidie uitgekeerd aan cultureel diverse makers, daarvoor was het voornamelijk projectsubsidie. Ik moet zeggen dat RIGHTABOUTNOW INC. daar wel pioniers in waren. Zij zijn belangrijk voor het vertellen van verhalen uit de grootste subcultuur ter wereld, hiphop.'

'Bij de aanvraag voor de Nieuwe Makers subsidie voelde het alsof ik mij moest verdedigen. Ik moest dat dan doen voor ongeveer acht mensen waarvan slechts één mijn referentiekader deelde. Je wordt dus beoordeeld op kwaliteit door mensen die niet kunnen weten wat kwaliteit is binnen jouw kunstvorm.'

'Ik merk ook dat multiculturele acteurs in mijn omgeving vooral worden gecast in stereotype rollen. Voor mij is het ook een persoonlijke missie om gelaagde, driedimensionale rollen te creëren. Dus dat iemand niet alleen wordt neergezet als gangster, maar dat je ook ziet wat zijn beweegredenen zijn en waarom hij dat pad is gaan bewandelen.’