Componist Alexandre Desplat over The French Dispatch

Maar hoe word je als het ware verliefd op elkaar? Hoe weet je: dit is iemand met wie ik nog vaker zou willen werken?
‘Het helpt dat hij altijd enthousiast reageert op ideeën die ik aandraag. Dat betekent niet dat elk idee ook uitgevoerd wordt, maar vaak is dat een prima beginpunt voor een volgend, beter idee. Hij heeft een goed geheugen voor muziek en we werken snel. We zitten ook graag in dezelfde ruimte, waar we dan uren als kinderen kunnen spelen met ons speelgoed. Werken met Wes is vergelijkbaar met het gezelschap van een vrouw die laat merken dat ze je aardig vindt. Daar ga je toch net een stukje sneller van lopen.’

Hoe ging dat bij deze film, die bestaat uit zo veel losse verhalen?
'Daar hebben we het vooraf uitvoerig over gehad. In het eerste verhaal, over de schilder in de gevangenis, is niet veel muziek. Hij schildert zijn model, ze kijken naar elkaar. We wisten dat daar maar weinig muziek bij hoefde. Dat je ook weinig instrumenten moest horen. Daarom kozen we voor alleen een piano. Want kies je voor een enkel instrument dan hoor je de eenzaamheid, puurheid, of kwetsbaarheid van een personage. Voeg je vervolgens instrumenten toe, dan gaat hun wereld ineens open. Zoals in Jacques Audiards Un prophète, dat zich ook afspeelt in de gevangenis. Bij een scène waarin acteur Tahar Rahim alleen in zijn cel zit moest muziek komen, en ik zei tegen Jacques dat we daar moesten voelen dat Tahir denkt aan het leven buiten zijn vier muren. Als je dan de juiste muziek en instrumenten kiest kun je die muren wegdrukken en ruimte scheppen. Het is alsof zijn celdeuren daar langzaam opengaan. Dat is de kracht van muziek.’

Wat heeft werken aan The French Dispatch u geleerd?
‘Hoe je muziek simpel en helder houdt, terwijl de film zo complex en rijk is, en vol ideeën zit. Als de muziek net zo complex en rijk was geweest had het nooit gewerkt, dan was de kijker gek geworden. Ik heb de motiefjes bewust simpel gehouden en ze keren ook regelmatig terug. De orkestratie is transparant en overzichtelijk. Je hoort de tuba, het klavecimbel, de banjo. Het is net kant. Overal zit lucht tussen, zodat de film kan ademen.’

U noemde zojuist Audiard, u heeft eerder ook samengewerkt met regisseurs als Guillermo del Toro, Terrence Malick, Ang Lee, Kathryn Bigelow, George Clooney en Matteo Garrone. Staan er nog andere regisseurs op het verlanglijstje?
'Park Chan Wook, Paul Thomas Anderson, Sam Mendes... Maar die hebben allemaal al een componist, daar wil ik niet tussen komen.’

U wilt dat huwelijk niet kapotmaken?
(Lacht) ‘Nee, het is ook niet mijn beslissing. Als een regisseur dat huwelijk wil verbreken is dat zijn beslissing. Ze weten wie ik ben. En als ze van mijn muziek houden kunnen ze me bellen. Zo niet, dan vind ik dat ook prima. Ik heb genoeg regisseurs met wie ik een prima relatie heb.’

Maar als Wes Anderson morgen nou zegt: sorry schat...
‘Dat is me al gebeurd. Meer dan eens. Ik heb Oscarnominaties gehad voor films waarvan de regisseurs me daarna nooit meer hebben gebeld. Dat is oké. Het is hun keus. Het hoeft niet altijd een langetermijnrelatie te zijn.’