Pepr: nieuw platform voor zwarte filmmakers

Op de site van Full Color Entertainment staat dat de oprichting het gevolg was van een ‘inspirerende periode in New York,’ maar niet wat daar gebeurd is. Gemerts: ‘In de hele reis die ik heb gemaakt door de media is van alles gebeurd. Ik merkte dat bepaalde stemmen niet gehoord werden en dat ik mezelf niet gereflecteerd zag. Binnenskamers werden ook regelmatig dingen gezegd waar ik het niet mee eens was, dus ik twijfelde of ik wel op mijn plek zat. Ik ben toen bij mezelf te rade gegaan over wat ik nou echt wilde en ben in 2014 naar New York gegaan. Vooral vanuit de gedachte dat ik daar de creatieve kant op zou gaan. Als niemand verhalen vertelde waarin ik mij herkende, moest ik ze zelf maar gaan maken. Tot die tijd had ik me namelijk vooral beziggehouden met marketing en distributie. Dus liep ik in New York mee met een productiebedrijf en ben ik naar veel films en theatervoorstellingen gegaan. Waar ik filmmakers als Spike Lee en Justin Simien, en zelfs activiste Angela Davis in levenden lijve heb gezien. Ik merkte dat in New York de zwarte cultuur op elke hoek van de straat te vinden is en dat gaf een enorme boost. Maar toen ik weer terug was in Nederland, besefte ik dat mijn kennis en ervaring toch op het terrein van distributie en marketing lagen. Hier waren geen distributeurs van kleur, terwijl er wel veel filmmakers van kleur zijn. Die kwamen er niet altijd doorheen, dus misschien moest ik daar maar bij gaan helpen. En toen heb ik Full Color Entertainment opgericht.’

Omdat Gemerts in 2016 moeder werd is het aantal films dat Full Color Entertainment heeft uitgebracht bescheiden. ‘Door de komst van mijn zoontje moest ik keuzes maken. Ik heb toen vooral in opdracht gewerkt en nog wel veel films naar Nederland gehaald, maar niet op de schaal waarop ik dat het liefst had gedaan. Het bleef vaak beperkt tot een of twee vertoningen op een festival. Nu is mijn zoontje alweer wat ouder en werd het de hoogste tijd voor Pepr.’

In de tussentijd is er bij andere distributeurs en streamingdiensten als Netflix wel meer aandacht voor diverse verhalen en makers gekomen, maar voor Pepr blijft er volgens Gemerts nog genoeg liggen. ‘Dat vind ik het leukste van mijn werk, films vinden! Ik weet vaak of er een buzz rond een film is, omdat ik zelf middenin die buzz zit.’

Een van de Pepr-films op Picl is Test Pattern, over een vrouw die vermoedt dat ze gedrogeerd en verkracht is. Op aandringen van haar vriend gaan ze naar een ziekenhuis, waar ze vragen om een rape kit. Waarom is juist dit een Pepr-film? ‘Het is een universeel verhaal, maar omdat het een gemengd stel is, speelt kleur – hoewel het nooit expliciet genoemd wordt – toch een rol. Je merkt dat haar vriend, die wit is, het woord doet omdat hij weet dat het dan makkelijker en sneller zal gaan. Hij kan ook gerust boos worden wanneer ze niet goed geholpen worden, terwijl zij al gauw zou worden weggezet als angry black woman.’

Het belangrijkste voor Gemerts is dat mensen zich herkennen in de verhalen van Pepr. ‘Daarnaast hoop ik ook op meer begrip en empathie. Door film kom je huiskamers binnen en achter deuren die normaal niet voor je opengaan.’

Maar verhalen alleen zijn niet genoeg om deuren te openen, Gemerts ziet ook een rol voor het activisme van groepen als Black Lives Matter. En ze heeft inmiddels geaccepteerd dat ze zelf ook een activist is. ‘Dat voelde niet altijd zo, omdat ik dacht dat je als activist op de barricaden moest staan. Dat je jezelf op een bepaalde manier moest presenteren en dat deed ik niet. Tot ik – ik werkte toen nog bij distributeur DFW – eens sprak met Ava Duvernay [regisseur van onder meer Selma en 13th, red.]. We hadden het over de rol van zwarte makers en zwarte cinema. Opeens zei ze tegen me dat ik een activist was. Ik stribbelde nog wat tegen, maar zij zei: “Nee, je bent een activist.” En inderdaad, een activist hoeft niet altijd op de barricaden te staan. Je moet doen wat bij je past.’

Voor meer informatie over de films van Pepr op streamingdienst Picl, ga naar picl.nl/pepr