De beste bioscoopfilms die je thuis kunt kijken (via Picl)

Mooi portret van de terminaal zieke tiener Milla (Eliza Scanlen), die valt voor de onbetrouwbare, maar charmante kruimeldealer Moses (Toby Wallace). Dat is wel het laatste wat haar ouders willen, maar tegelijkertijd zien ze hun dochter ook opbloeien, zodat ze besluiten er maar mee te dealen. Speelfilmdebuut van Murphy (die onder andere een paar afleveringen van Killing Eve regisseerde) voelt nergens onecht of verzonnen, en komt – ook dankzij het ijzersterke acteren van alle betrokkenen – hard binnen. Gebaseerd op het gelijknamige toneelstuk van Rita Kalnejais, die ook het scenario schreef.

Lees hier ons interview met acteur Ben Mendelsohn: 'Dit is de coolste film die ik ooit gezien heb'

Aangrijpend drama over jonge delinquent Daniel, die de jeugdinrichting ontvlucht en zich in een plattelandsdorpje voordoet als priester. Waar hij met zijn eigenzinnige aanpak en dwarse morele opvattingen voor veel opschudding zorgt. Maar ook trauma’s aanpakt waar de vorige priester niet aan durfde te beginnen. Acteur Bielenia is – met zijn grote, wijd opengesperde ogen en nerveuze lichaam – perfect gecast als Daniel, en regisseur Komasa wisselt het drama (hard in de jeugdinrichting, hoopvol in het dorpje) vakkundig af. Het fraaie, strakke camerawerk is van Piotr Sobocinski jr. Genomineerd voor Oscar voor beste niet-Engelstalige film in 2020.

Lees hier ons interview met Jan Komasa: 'Misschien moet ik maar eens in therapie'

Deze fijne documentaire begint op het kantoor van een privédetective, die op zoek is naar een tachtigplusser die undercover kan gaan in een bejaardentehuis. Zijn cliënt vermoedt dat haar moeder daar wordt bestolen en ze hebben iemand in het tehuis nodig die daarvoor bewijzen kan verzamelen. De selectie van ‘de mol’ uit de titel is hilarisch, en de keuze voor Sergio Chamy geïnspireerd. Want het is een feest om deze gisse, eigenzinnige en soms wat stuntelende 83-jarige charmeur te volgen. De documentaire begint halverwege wat te slepen, gelukkig is het einde weer prachtig. De ironische Bond-muziek is van Vincent van Warmerdam.

In Notturno gaat Gianfranco Rosi op zoek naar de plekken waar de bootvluchtelingen uit zijn vorige film – het veelgeprezen Fuocoammare (2016) – vandaan komen. Die vindt hij aan de kunstmatige, na de Eerste Wereldoorlog getrokken grenzen van Syrië, Libanon, Irak en Koerdistan. Maar Rosi zoomt niet in op de diverse oorlogen die daar woeden, maar op de effecten die de oorlogen hebben op het dagelijkse leven van de bewoners van die gebieden. Rosi is ook niet op zoek naar antwoorden; sterker nog, hij stelt niet eens vragen. Dat werkt wel eens frustrerend, maar Notturno blijft altijd intrigeren en is wondermooi geschoten.

Lees hier ons interview met de regisseur: 'Achteraf vraag je je af: wat heb ik in godsnaam gedaan?'

Fascinerende verfilming van de schandaalroman van Jerzy Kosinsky uit 1965, waarin een naamloos jochie van een jaar of tien aan het eind van de Tweede Wereldoorlog te maken krijgt met de ene gruwelijkheid na de andere. En zo steeds ietsje meer van zijn onschuld verliest. Regisseur Marhoul suggereert de gruwelijkheden meer dan dat hij ze laat zien, maar desondanks zal deze meedogenloze film te heftig zijn voor menige kijker. Meervoudig onderscheiden op festivals, waar ook cameraman Vladimír Smutný, die verantwoordelijk is voor de prachtige zwart-witbeelden, regelmatig in de prijzen viel.

Lees ook ons interview met de regisseur: 'Liefde kun je pas echt waarderen als je alleen met haat te maken hebt gehad'

Ruim vijftig jaar nadat ze elkaar voor het laatst zagen in de romantische klassieker Un homme et une femme (ook te zien op Picl) treffen Jean-Louis (Jean-Louis Trintignant) en Anne (Anouk Aimée) elkaar weer. De tijd is vooral hard geweest voor Jean-Louis, die slecht ter been is en steeds meer vergeet. Maar de tijd met Anne is hij nooit vergeten. Sympathiek vervolg met nagenoeg dezelfde cast en crew. Doorsneden met fragmenten uit het origineel, zodat het verstrijken van de tijd (Trintignant en Aimée zijn inmiddels ver over de tachtig) goed zichtbaar wordt. Toch maakte Lelouch geen film over de (naderende) dood, maar over het (resterende) leven.

Lees ook ons achtergrondverhaal over de film: 'Ouder worden is geen straf in Les plus belles années d’une vie'

De makers van dit sociaal-realistische drama wierven hun jonge hoofdrolspelers op middelbare scholen en lieten hen zelf meewerken aan het script. Die werkwijze leidde tot een zeldzaam realistisch inkijkje in de levens van een groep Londense tienermeiden. Centraal staat de vijftienjarige Shola – bijgenaamd ‘Rocks’ – die na het onverwachte vertrek van haar verwarde moeder ineens voor haar zesjarige broertje moet zorgen. Het verhaal is in feite hartverscheurend, maar de film heeft een onstuitbaar hoopvolle toon en zit vol humor en aandoenlijke details. Prachtig hoe de multiculturele samenstelling van Rocks’ vriendengroep als iets rijks en vanzelfsprekends wordt gepresenteerd.

Lees hier meer over de bijzondere totstandkoming van de film

Patrick (gespeeld door Bekende Vlaming Kevin Janssens) is een grote, vriendelijke reus, die sociaal niet erg handig is en ondanks zijn 39 jaar nog bij zijn ouders woont. Op een nudistencamping. Het leven kabbelt voorbij, totdat ineens Patricks vader overlijdt, er op de camping geld wordt gestolen en Patrick ook nog eens zijn favoriete hamer kwijtraakt. Tragikomedie van tv-regisseur Mielants (Peaky Blinders, Legion) behandelt uiteenlopende thema’s als rouw, authenticiteit en ambitie, maar blijft bovenal boeien door de terloopse humor, stijlvaste regie en de perfect getroffen toon.

Lees ook ons interview met de regisseur: 'Het naakt in mijn film functioneert, omdat het niet functioneel is'

Journalist/filmmaker David Dufresne bekeek duizenden uren van de Gele hesjes-protesten in 2018 en 2019 en zoomde vervolgens in op het gewelddadige optreden van de oproerpolitie. Daarna selecteerde hij een handvol van die filmpjes en legde ze voor aan zeker een dozijn betrokkenen. Dufresne vermeldt nooit wie we zien en horen, omdat hij wil dat we luisteren naar wat iemand te zeggen heeft en niet gelijk onze mening opmaken zodra we zien wat iemands rol of functie was. Met succes, want Un pays qui se tient sage is een gepassioneerde en tegelijk bedachtzame documentaire geworden. Enige nadeel is dat er zoveel grote thema’s voorbijkomen, dat het de kijker al snel gaat duizelen.

Lees hier ons interview met de regisseur

Na het succes van zijn omstreden film Episode 3: Enjoy Poverty (2008), over de keerzijden van armoedebestrijding in Afrika, zat het Nederlandse kunstenaar/filmmaker Renzo Martens niet lekker dat westerse cultuurinstellingen wel aan zijn film verdienden en de geportretteerde Afrikanen niet. In White Cube documenteert Martens zijn pogingen om Afrikanen ook te laten profiteren binnen de kunstwereld. Hij stimuleert Congolese plantagearbeiders om zich artistiek te uiten, wat onder meer leidt tot een veelbesproken expositie in New York. Martens’ project (en dit verslag ervan) prikkelt, irriteert, roept talloze vragen op – en is alleen al daarom geslaagd te noemen.