In al je films leg je het menselijk gedrag onder een vergrootglas. In Turist wordt vermeende mannelijkheid onderzocht, in The Square kuddegedrag. Wat wilde je onderzoeken in Triangle of Sadness?
Östlund: ‘Mijn vrouw is modefotograaf en daarom ben ik meer naar die wereld gaan kijken, wat mij veel nieuwe inzichten heeft gebracht. Ik wist bijvoorbeeld niet dat mannelijke modellen veel minder verdienen dan vrouwelijke, waardoor ik ging nadenken over schoonheid als betaalmiddel. Dat een fraai uiterlijk het – net als geld en een goede opleiding – veel makkelijker kan maken om de sociale ladder te beklimmen. En uiterlijk wordt alleen nog maar belangrijker, omdat we tegenwoordig zo veel in beelden communiceren. Zo kwam ik op het idee om een modern koppel te volgen – Carl en Yaya, beiden fotomodel én influencer – dat dankzij hun schoonheid de top van die ladder bereikt heeft. Ik laat zien hoe die twee hun uiterlijk gebruiken. Eerst in de modewereld, dan aan boord van een luxe jacht en ten slotte op een onbewoond eiland, waar alle bestaande hiërarchieën zijn verdwenen.’
Je werkt veel met acteurs en actrices, wat heeft dit je geleerd over het begrip schoonheid?
‘Nou, Charlbi Dean, die Yaya speelt, is natuurlijk heel mooi. Net als de andere actrices die auditie deden voor die rol, maar allemaal vertelden ze me dat ze ook een prijs voor hun uiterlijk betalen. Natuurlijk hebben ze er voordeel van, maar ze hebben ook de hele tijd te maken met mensen die hen benaderen. En dat geldt niet alleen voor de vrouwen. Ik zie het op de party’s ook bij acteur Woody Harrelson [die de kapitein van het luxe jacht speelt, red.]. Hij wordt voortdurend aangesproken door mensen. Woody blijft dan gewoon aardig en gaat met ze op de foto, maar het kost hem ook veel energie. Ik zie hem op zo’n feest regelmatig een hoekje induiken om even alleen te kunnen zijn.’
Je eigen ervaringen belanden vaak in je films. Wilde je zelf ook model worden?
‘Haha. Nee, dat niet, maar ik herken wel dingen waar mannelijke modellen mee worstelen. Zoals de veranderende identiteit van de man. Neem de scène in het restaurant waarin Carl wil dat Yaya betaalt, omdat zij veel meer geld verdient dan hij, waarop zij hem boos en gekwetst geld toewerpt. Diezelfde ruzie hadden mijn vrouw en ik acht jaar geleden ook toen we elkaar net hadden leren kennen. Dat was trouwens hier in Cannes, een paar honderd meter verderop, in Hôtel Martinez. En net als Yaya stopte zij een biljet van vijftig euro in mijn hemd.’
Als bij een male stripper...
‘Precies! Ik voelde me volledig gecastreerd op dat moment. Maar daarna hebben we het er heel open over gehad. En toen begreep ik ook waarom zij zo boos was geworden. Want door niet te willen betalen had ik haar vernederd. Sina [Görtz, Östlunds vrouw, red.] komt uit Duitsland en in haar kringen betekent zoiets dat ze het blijkbaar niet waard is om voor te betalen. Iets waar ik met mijn op gelijkheid gefixeerde Zweedse achtergrond nooit bij stilgestaan had.’