Hit Man: heerlijke misdaadkomedie met een virtuoze eindscène

We hebben op festivals alles bij elkaar toch zeker zo’n duizend zogenaamde press screenings (vertoningen die exclusief voor de filmpers zijn) bijgewoond, maar het aantal keren dat de geoefende en bezadigde professionals in de zaal zichzelf even vergaten en weer fanboys werden kunnen we op de vingers van één hand tellen.

Uit Toronto herinneren we ons het nerveuze gegiechel en gegil toen James Franco in 127 Hours met een zakmes zijn arm afsneed omdat die vast was komen te zitten tussen twee rotsen, uit Cannes het emotionele gejuich toen regisseur Xavier Dolan in Mommy het tv-format even verliet en op breedbeeld overging om te laten zien dat de wereld opengaat voor zijn hoofdpersonage en afgelopen jaar in Venetië het ovationele applaus na een virtuoze scène aan het eind van Richard Linklaters misdaadkomedie Hit Man.

Als een zaal vol doorgewinterde filmkijkers zo emotioneel op een scène reageert moet ook de rest van de film wel fantastisch zijn. En dat geldt zeker voor Hit Man. In deze heerlijke mix van film noir en screwballkomedie volgen we de wat fletse filosofieprofessor Gary Johnson (Glen Powell). Hij is nog niet zo lang geleden gescheiden en woont nu weer alleen, met zijn twee katten Id en Ego. Gary is gek op vogels spotten en rijdt in een oude Honda Civic. Flets is nog een vriendelijk etiket, in de ogen van zijn leerlingen is Gary een loser.

Wat ze niet weten is dat hun leraar filosofie bijbeunt bij de politie. Hij neemt undercovergesprekken op, waarbij een politie-inspecteur zich voordoet als huurmoordenaar (de hit man uit de titel), zodat ze de opdrachtgevers kunnen oppakken. Wanneer die politie-inspecteur op een dag verhinderd is, moet Gary het van hem overnemen. En Gary blijkt een natuurtalent. Hij gaat zelfs zo op in zijn nieuwe werk, dat hij voor elke opdrachtgever een nieuw type huurmoordenaar bedenkt (wat een verzameling hilarische typetjes oplevert in de film). Maar dan ontmoet Gary de mooie Madison, die wil dat hij haar agressieve eega omlegt. Gary is dan allang geen fletse professor meer. Speciaal voor Madison heeft hij zijn bril afgedaan, z’n haar naar achteren gekamd en een stoppelbaardje laten staan. Gary is nu Ron, een van zijn alter ego’s, en hij wordt op slag verliefd op Madison, die ook als een blok valt voor de stoere en zelfverzekerde Ron.

Dit is de opmaat voor een reeks komische en spannende complicaties die uiteindelijk zullen leiden tot de al eerder genoemde virtuoze scène aan het einde van de film.

De veelzijdige regisseur Richard Linklater (1960) – maker van indie-hits als Dazed and Confused, de Before Sunrise-trilogie en Boyhood – is tijdens de wereldpremière van Hit Man in Venetië, waar hij ook de pers te woord staat. Wat we moeten weten, stelt Linklater, is dat hij ervan overtuigd is dat huurmoordenaars in het echt niet bestaan. ‘Die zijn verzonnen door pulpschrijvers en door de filmwereld. Natuurlijk worden er wel mensen in opdracht vermoord. Je hebt politieke moorden, drugsmoorden en de vrouw die haar minnaar zo gek krijgt dat die haar man vermoordt, maar de eenzame huurmoordenaar, gewoon te koop en zonder moraal, is een mythe. Ik heb daar de afgelopen jaren veel wetenschappelijke boeken over gelezen en kan maar één conclusie trekken: it’s total crap. Hoe zou zo iemand ook kunnen bestaan? De politie zou hem meteen oppakken. Maar blijkbaar is het idee van een huurmoordenaar heel aantrekkelijk voor mensen. Het is alsof je de loterij wint, waardoor je niet alleen een nieuw huis en een Ferrari kunt kopen, maar ook eindelijk iemand kan laten omleggen die jou heeft dwarsgezeten of bedrogen. Mensen willen het gewoon geloven. Geen wonder, want er zijn tegenwoordig meer mensen die in ufo’s geloven dan in de evolutietheorie.’

‘Het grappige is dat de Gary Johnson uit de film wel heeft bestaan,’ vervolgt Linklater. ‘En hij was ook echt docent filosofie. Dat kwam goed uit: zo konden we Gary in zijn colleges – over begrippen als het id, ego en superego – mooi commentaar laten geven op wat we in de film zien gebeuren, want Gary wisselt maar wat graag van identiteit.’

Linklater maakt al zo’n veertig jaar films, maar schoot – tot Hit Man – nog nooit een seksscène. Omdat je in een film noir nu eenmaal seksuele spanning nodig hebt tussen de hoofdpersonages moest hij er eindelijk aan geloven. Madison wordt gespeeld door actrice Adria Arjona en Linklater realiseerde zich dat alles zou afhangen van de chemie tussen haar en tegenspeler Glen Powell.

Linklater: ‘Glen ken ik al jaren, hij speelde ook mee in mijn film Everybody Wants Some!! uit 2016. Adria kende ik nog niet, maar toen ik haar voor het eerst zag wist ik het meteen. Tegen Glen zei ik: “Volgens mij hebben we Madison gevonden, ze is zo grappig, slim en sexy, maar oordeel vooral zelf. Spreek met Adria af en vertel me dan of ik gelijk heb of niet.” Ze zouden samen een kopje koffie gaan drinken, ik geloof om drie uur ’s middags. Om halfvijf had ik nog niks van Glen gehoord. Om halfzeven nog steeds niet. Om halfnegen belde hij me eindelijk. Koffie was een drankje geworden en ze waren de tijd helemaal vergeten. Toen wist ik het zeker: we hebben een film.’