In de zesdelige dramaserie ANNE+ volgen we het turbulente liefdesleven van studente Anne. In afleveringen van tien minuten zien we hoe Anne stormachtige relaties beleeft, en komen thema’s als sleur, eenzijdige chemie en vriendschap aan bod. En oh ja, Anne is lesbisch. VPRO Cinema sprak met Valerie Bisscheroux (24, regie) en Maud Wiemeijer (25, scenario).
Waarom moest ANNE+ er volgens jullie komen?
Wiemeijer: ‘Omdat we vinden dat er veel te weinig representatie van lesbische personages is in films en series. Toen wij jong waren en in de kast zaten hebben wij dat eigenlijk altijd een beetje gemist. Dat is voor ons toch wel de grootste drive geweest om dit te gaan maken.’
Bisscheroux: ‘We merkten dat we het vroeger als een gemis hebben ervaren en dat het nu eigenlijk nog steeds ontbreekt. Toen dachten we: als de filmwereld het niet doet, gaan we het zelf maar doen. Wat je nu vaak ziet is een heel eenzijdig beeld van lesbiennes en dat geeft gewoon een verkeerde indruk aan de rest van de maatschappij.’
De seksuele oriëntatie van Anne is in de serie dan ook gewoon een gegeven.
Bisscheroux: ‘Wij hebben gekeken naar wat wij zelf graag zouden willen zien. Wij willen juist de positieve kanten meer belichten, laten zien dat je ook gewoon een leuk leven kunt leiden als lesbienne. Met een coming-out als thema focus je je weer op een personage dat anders of ‘verkeerd’ is. Als je je gewoon richt op het alledaagse, de liefde en het universele daarvan, laat je zien hoe normaal het is. Dat is eigenlijk het hoofddoel van de serie.’
Wiemeijer: ‘Wij dachten: laten we een keer een positief verhaal vertellen waarin het lesbisch zijn niet de plotlijn is. Het gaat over ervaringen in de liefde, dingen die voor iedereen herkenbaar zijn.’
Hoe belangrijk was het voor jullie dat de personages vooral door homoseksuele acteurs gespeeld zouden worden?
Bisscheroux: ‘Het inzicht van de acteurs is dat je gay zijn niet kunt spelen: dat ben je of dat ben je niet. Op dat moment hoeft een acteur ook niet bezig te zijn met de manier waarop een personage bijvoorbeeld beweegt, of afwijkende kleding moet dragen. Je brengt gewoon veel meer nuance aan.’