Onze straat: zes unieke verhalen uit dezelfde straat

Het idee om jonge makers ervaring te laten opdoen, is sinds eind vorige eeuw uitgegroeid tot een Hilversumse traditie. Volgens Kramer lag het accent binnen dit ontwikkelingstraject vooral bij het regietalent. Die benadering noemt ze achterhaald: ‘Internationaal heeft het scenario echt een veel belangrijkere plaats dan in Nederland. Er wordt bovendien steeds vaker ingezet op series, terwijl ook online volop wordt geëxperimenteerd. Klaarstomen voor regisseursfilms is daarmee niet realistisch. Het verhaal moet goed zijn: daar begint toch alles mee?’

Ze juicht de nieuwe talentenregeling die het NPO-fonds volgend jaar lanceert dan ook toe. Daarin staat scenario-ontwikkeling voor dramaseries centraal. Deze verschuiving vindt plaats na gesprekken met zo’n tachtig professionals uit de film- en televisiesector.

Dominicus begrijpt de keuze om de scenarist een prominentere rol binnen het nieuwe stimuleringsprogramma te geven: ‘Achter grote dramaseries gaat een heel team van makers schuil waarin vaak een scriptschrijver, soms een paar, samen met de producent de kapitein op het schip is. Maar daarmee dreigt wel het gevaar dat de inbreng van de regisseur ondergeschikt raakt.’

‘Natuurlijk, een speelfilm met een eigen signatuur is maar voor een handjevol regisseurs weggelegd. Dan ligt het voor de hand dat jonge makers straks hun brood verdienen door afleveringen uit een serie te regisseren. Toch zou ik willen pleiten voor beide richtingen. Laten we het podium voor jonge makers vooral in stand houden en daarbij zowel regisseurs als scriptschrijvers op een steeds hoger niveau proberen te brengen.’

Wat dat betreft zit Emiel Sandtke (37), tot nu vooral bekend als acteur, goed: hij schreef én regisseerde Neontetra, de vierde aflevering van Onze Straat. Bovendien heeft hij met zijn film een eigen verhaal te vertellen, want het is gebaseerd op de bijzondere band die hij de laatste jaren met zijn vader heeft opgebouwd. ‘Hij lijdt aan de ziekte van Parkinson en één dag in de week ben ik zijn mantelzorger. Soms vind ik het lastig hoe ik daarmee om moet gaan. Ik wilde de positieve en negatieve gevoelens die dit oproept delen door er fictie van te maken.’

De formule van Onze Straat zorgde ervoor dat Sandtke zijn verhaal tot de kern terugbracht. Hij moest een spanningsboog zien te creëren en tegelijkertijd voorkomen dat de film een te geconstrueerd geheel zou worden: ‘Ik wilde vooral dat het puur en geloofwaardig zou overkomen. Daarom heb ik gekozen voor een documentaire-achtige aanpak. Alsof de kijker het direct meemaakt.’ 

Sandtke kreeg tijdens het maken van Neontetra het gevoel dat hij deel uitmaakte van een team. Inclusief discussies over de beste manier om van deze verhalen – met uiteenlopende regievisie, cameravoering en signatuur – één serie te maken. Zo’n ervaring is medebepalend voor zijn toekomst als filmmaker. ‘Hoe ik die voor me zie? Mijn droom is om uiteindelijk een speelfilm te maken, die als het even kan in première gaat op een A-festival.’