De film volgt de dertigjarige mediastrateeg Stephen Myers (sterke rol van de
Canadees
Ryan Gosling), die zich vol overgave stort op de campagne van de liberale
gouverneur Mike Morris (
Clooney, koel en afstandelijk). Myers gelooft in Morris en diens linkse
standpunten en wil er alles aan doen om te zorgen dat Morris de
presidentskandidaat van de Democraten wordt.
Om hen heen voeren
cynisme en opportunisme de boventoon, maar de gouverneur strijdt voor de goede
zaak en heeft in Myers een van zijn trouwste volgelingen. Je hoeft geen ervaren
– of cynische – filmkijker te zijn om te weten waar dit op uitdraait. Zo liggen
route en einddoel van The Ides of March al vanaf de eerste minuten vast. Wat
natuurlijk dodelijk is voor een thriller.
Wat overblijft is een
handvol heerlijke scènes. Want naast Clooney en Gosling vallen vooral de
uitstekend bezette bijrollen op.
Philip Seymour Hoffman en
Paul Giamatti als de doorgewinterde media-adviseurs van respectievelijk
Morris en diens concurrent senator Pulman zijn ijzersterk in hun paar minuten
schermtijd. Net als
Marisa Tomei als nieuwsgeile New York Times-journaliste Ida Horowicz.
Goed gespeeld, maar een te duidelijk plotmiddel is de bijzonder bereidwillige
stagiaire Molly Stearns (
Evan Rachel Wood), voor wie Myers in zijn tachtigurige werkweek nog tijd
weet te vinden.
Clooney, die de film ook nog produceerde en
meeschreef aan het scenario, is zelf links en liberaal (hij steunde Obama’s
presidentscampagne), maar kiest er desondanks voor om alle vieze
machtsspelletjes zich te laten afspelen in het kamp van de Democraten. Dat maakt
The Ides of March minder politiek, en tegelijkertijd veel cynischer.
De titel is overigens een verwijzing naar het beroemde citaat uit de
Shakespeare-tragedie Julius Caesar (‘Beware the Ides of March/Pas op voor de
Iden van maart’, akte I, scène 2). Die datum – 15 maart – is de dag waarop
Caesar vermoord zal worden, en ook de dag waarop in de film de allesbepalende
voorverkiezing in Ohio wordt gehouden.
In de politieke thriller The Ides of March is het geheel duidelijk minder dan de som der delen. George Clooney’s vierde film als regisseur (zijn tweede politieke film na Good Night, and Good Luck.) overtuigt als het gaat om de ingetogen regie, het Oscarwaardige acteren en technische aspecten als camerawerk en montage, maar gaat mank daar waar alles zou moeten samenkomen: in het verhaal.