Neem de politiefilm End of Watch van David Ayer. De film volgt twee agenten van de Los Angeles Police Department (LAPD) tijdens hun werk in de gewelddadige wijk South Central in Los Angeles. Schrijver/regisseur Ayer, die vrienden heeft in de LAPD, was er alles aan gelegen dat de film realistisch overkwam.
Hoofdrolspelers Jake Gyllenhaal en Michael Peña moesten maanden op vecht- en schiettraining, en reden ook een kleine veertig keer mee met nachtelijke patrouilles van echte LAPD-agenten. Om het realisme nog verder te versterken, kijken we regelmatig mee met ‘bestaande’ camera’s: de dashboardcamera in de politieauto bijvoorbeeld, en beveiligings- en observatiecamera’s.
In Ayers werkelijkheid bestaat de LAPD uit onbekende helden, die iedere dag weer hun leven op het spel zetten voor orde en veiligheid. Zijn hoofdpersonages, agenten Brian Taylor (Gyllenhaal) en Mike Zavala (Peña), zijn misschien actiejunkies, maar hun hart zit op de juiste plaats. Wat – eigenlijk ten overvloede – nog eens bevestigd wordt in een scène waar ze kinderen uit een brandend huis redden.
Taylor en Zavala zijn geen buddy’s, het zijn broers. De een zou zonder na te hoeven denken zijn leven geven voor de ander. Goed dus. Met een hoofdletter. En juist dat laatste maakt deze film, die zo zijn best doet realistisch te zijn, ongeloofwaardig. Dat wil zeggen: voor de ervaren (=cynische) filmkijker, die als referentie niet de werkelijkheid, maar al die andere politiefilms (vol moreel getroebleerde inspecteurs) heeft.
Slaag je erin mee te gaan met de twee agenten, dan heeft Ayer een vrijwel vlekkeloze film afgeleverd. De chemie tussen Gyllenhaal en Peña is groot en geloofwaardig. En End of Watch heeft een hoog tempo, veel humor, sterke nevenpersonages – de no-nonsense vrouwen achter de jongens, de collega’s in de LAPD – en kleurrijke schurken (iets te kleurrijk, moppert de cynicus).
Hoe komt het toch dat je je als kijker veel makkelijker identificeert met een moreel verdacht of op zijn minst getroebleerd personage, dan met een ondubbelzinnig goed personage? Het is bijna alsof een film, en dan vooral een actiefilm, niet realistisch kan zijn als het personage gewoon goed is.