In een milde griezelsetting moet Kristen Stewart kiezen tussen twee stoere jongemannen, terwijl ze vlucht voor een vreselijk kwaad. Inderdaad, zo gaat het in de Twilight-films, maar ook in de nieuwste verfilming van Sneeuwwitje – de tweede dit jaar.

Een poosje geleden verscheen Mirror Mirror (in Nederland simpelweg Snow White) van regisseur Tarsem Singh in de bioscoop. Een familiefilm met een fraai uiterlijk, zoals alle films van Singh, maar ook met een flauw scenario en een vervelende Julia Roberts als boze stiefmoeder.

Dan is deze nieuwe variant, Snow White and the Huntsman, ietsje beter gelukt. De overeenkomsten met de Twilight-films zijn niet toevallig, de makers hopen evident hetzelfde publiek aan te trekken: pubermeisjes (en hun ouders, tantes, broertjes, etc.).

En dus is de toon van meet af aan dramatisch, klinkt er een goth-popliedje onder de aftiteling, krijgt Sneeuwwitje een dosis girl-power mee en wordt ze, om het soapdrama te verhogen, niet alleen bemind door de prins (Sam Claflin), maar ook door de stoere jager uit de titel ( Chris Hemsworth), die door heks Charlize Theron is ingehuurd om haar op te ruimen.

Aanvankelijk werkt het allemaal wel. Debuterend regisseur Rupert Sanders, die veel gelikte reclamefilms maakte, schept een barokke sfeer die goed aansluit bij het oorspronkelijke sprookje van Grimm. Het kasteel, de kostuums en het betoverde woud zien er prachtig uit.

Meeslepend wil het verhaal alleen niet worden. Daarvoor stapelen de gebeurtenissen zich te routineus op, jat regisseur Sanders te opzichtig uit andere fantasyfilms, en zwalkt de toon te veel. Wanneer het scenario een actiescène dicteert, duikt er nogal willekeurig een trol op, die schaamteloos uit een schetsboek van Guillermo del Toro lijkt te zijn geplukt.

Een volgend moment lopen de helden een vrolijk elfenwoud binnen dat niet zou misstaan in een Disney -tekenfilm – een bewuste knipoog misschien, maar ook een stijlbreuk in dit griezelsprookje. Net als de koddige dwergen die de boel halverwege de film komen opleuken met belegen grapjes en sentimentele muziek. Een verspilling van het talent van o.a. Bob Hoskins, Nick Frost en Eddie Marsan.

Theron is goed gecast als bittere schoonheid, en ze transformeert overtuigend in een oude vrouw of zwerm kraaien, maar haar intense geschreeuw blijft een beetje mal. Net als de gepijnigde blikken en vurige overwinningstoespraken van Kristin Stewart. Maak je niet zo druk, blijf je als kijker denken, het is maar een sprookje.

Van die sprookjes zijn we overigens nog niet af. Volgens de berichten worden we de komende jaren nog getrakteerd op grootse verfilmingen van Doornroosje, Peter Pan, De kleine zeemeermin, Sjaak en de bonenstaak en The Wizard of Oz.