Regisseur Lee Daniels is zwart en homo. Is dat belangrijk? Ja, voor deze film wel.

The Paperboy – die afgelopen mei in competitie draaide in Cannes – is gebaseerd op een roman van Peter Dexter, maar de plot van dat boek – over een verslaggever die terugkeert naar zijn geboortedorp om daar een ‘Pulitzer Prize- winnend’ artikel te schrijven over een moordenaar die wacht op de doodstraf – is voor Daniels slechts bijzaak. Hoofdzaak zijn de personages.

Met name de verlopen Charlotte ( Nicole Kidman), een ‘death row groupie’ zonder seksuele remmingen, en de blanke verslaggever Ward ( Matthew McConaughey), die geobsedeerd is door ‘black cock’. Ward is teruggekeerd naar zijn geboortedorp in gezelschap van de hoogopgeleide zwarte Yardley, maar het is niet Yardley met wie Daniels zich identificeert. Daniels werd als tiener door zijn vader vaak in elkaar geslagen vanwege zijn geaardheid . En als hij Yardley over Ward laat zeggen: ‘He’s got a taste for niggers and now he hates himself,’ schemert daar ook de ongelukkige jeugd van Daniels doorheen.

Tijd en plaats zijn ook belangrijk voor Daniels. De film speelt zich af in de jaren zestig, in het zuiden van Amerika (Florida). Zwarten worden nog steeds al dan niet subtiel gediscrimineerd, en Daniels zoomt daar regelmatig op in.

Twee jaar geleden brak Daniels internationaal door met de film Precious, over een moddervet meisje en haar monsterlijke moeder. Die moeder werd gespeeld door comédienne Mo'Nique, die vervolgens zo’n beetje alle filmprijzen won die er te winnen zijn.

Dat zal ook de reden zijn geweest dat Nicole Kidman zo graag met Daniels wilde werken, want haar Charlotte is zonder twijfel de heftigste rol die ze ooit heeft gespeeld. We zien haar in veel te blote jurkjes rondlopen, in een niets verhullende scène een ter dood veroordeelde gevangene opvrijen, en over Jack, het jongere broertje van Ward, heen plassen als hij in een kwallenschool terecht is gekomen.

Ook Ward wordt door Daniels niet gespaard. In een gruwelijke scène wordt hij vernederd en anaal verkracht. Gek genoeg zijn juiste deze scènes de beste momenten in The Paperboy. Daniels werkt zich struikelend door de plot heen, maar bij de heftigste scènes is hij helder en direct. Voor menige kijker zullen die scènes te ver gaan, maar het is duidelijk dat ze er niet in zitten om te choqueren. Hier vertelt Daniels geen verhaaltjes, hier deelt hij ervaringen.