Mijmeren over kinderdromen

Het bewuste sprookje gaat zo: er rijden nieuwe hogesnelheidstreinen op het Japanse eiland Kyushu, en als je erbij bent wanneer twee van die treinen elkaar kruisen, komt er een energie vrij die wensen laat uitkomen.

De wens van Koichi en Ryu ligt voor de hand: hun ouders zijn onlangs gescheiden en moeten weer bij elkaar komen. Koichi (ongeveer twaalf jaar) woont op het zuiden van het eiland bij zijn moeder en opa en oma, Ryu (een jaar of tien) in het noorden met zijn vader, een popmuzikant. De broers hebben elkaar al een halfjaar niet gezien, maar houden telefonisch contact.

De gerenommeerde Japanse regisseur Hirokazu Kore-eda maakte in 2004 ook al een geduldige, eerlijke, onsentimentele film over kinderen en familiebanden: het veelbekroonde Nobody Knows. Die film was gebaseerd op een nieuwsbericht over een verwarde moeder die haar kinderen achterliet in een flat, en had een zwaarmoedige ondertoon. I Wish is veel luchtiger en daardoor wat minder urgent, maar niet oppervlakkiger. De film neemt rustig de tijd om je onder te dompelen in de belevingswereld van kinderen, en af en toe een aandoenlijk subplotje te volgen.

Waar sommige filmmakers er opuit zijn hun publiek even alles en iedereen te laten vergeten, is Kore-eda er een meester in je tijdens het kijken aan het mijmeren te laten slaan. In zijn dromerige film After Life (1998) wierp hij de vraag op: als je één herinnering mocht meenemen naar het hiernamaals, welke zou dat dan zijn? Ditmaal voert hij je onwillekeurig terug naar de dromen en wensen uit je eigen jeugd.

Interactieve cinema dus, niet geschikt voor een lui publiek. Evengoed zou I Wish wel eens Kore-eda’s grootste hit kunnen worden, want het is ook een pure, universele, humanistische feelgoodfilm, prachtig gefilmd en knap gecast. Voor de bijrollen werden veel bekende Japanse acteurs gestrikt, en voor de hoofdrollen had Kore-eda geen geschiktere jochies kunnen vinden de echte broers Koki en Oshiro Maeda, in het dagelijks leven bekend als komisch duo.