De dwarse komedie Little Miss Sunshine van regisseursduo (en echtpaar) Jonathan Dayton en Valerie Faris was in 2006 een onverwachte publiekshit. Ruby Sparks, hun nieuwe film, is net zo leuk, maar misschien wat minder toegankelijk.

De schrijver als god, die zijn personages naar believen kan bespelen. Hij dook recentelijk al op in films als Stranger Than Fiction van Marc Forster en Ober van Alex van Warmerdam. En vormt zelfs een soort rode draad in het werk van scenarist Charlie Kaufman (Being John Malkovich, Adaptation, Synecdoche, New York).

Echt verrassend is het uitgangspunt van Ruby Sparks dus niet – zij het nog altijd veel origineler dan dat van de gemiddelde romantische komedie. Paul Dano speelt schrijver Calvin, die op zijn negentiende debuteerde met een instant-bestseller en sindsdien amper nog een letter op papier krijgt. Zijn psychiater ( Elliott Gould) geeft hem ter inspiratie een opdracht: schrijf eens een kort verhaal over de vrouw van je dromen. Het blijkt een gouden greep; Calvin raakt zo geïnspireerd dat zijn personage – Ruby Sparks, gespeeld door scenariste Zoe Kazan – zich op een dag manifesteert in zijn keuken, waar ze opgewekt een eitje staat te bakken alsof het de normaalste zaak van de wereld is.

Het absurde gegeven levert heel wat komische momenten op, juist omdat het wordt ingebed in een tamelijk realistische context. De personages hebben karikaturale trekjes, maar blijven geloofwaardig menselijk, vooral dankzij de gevatte dialogen en het natuurlijke spel van real life koppel Dano en Kazan. Intussen roept het verhaal interessante vragen op over vrije wil en aanvaarding van de ander, zonder expliciet moralistisch te worden.

De makers hebben wel wat moeite naar een bevredigende climax toe te werken. Nadat de verbijstering over Ruby’s verschijning is weggeëbd en het gewone leven wordt hervat, begint het verhaal wat te kabbelen. De personages die dan nog worden opgevoerd ( Annette Bening als Calvins hippiemoeder, Antonio Banderas als haar wazige vriend, Steve Coogan als Calvins literaire agent), zijn met flair gespeeld, maar voegen weinig essentieels toe. Het bitterzoete slot heeft vervolgens wel de juiste toon, al wordt de belofte van de eerste helft nooit meer helemaal ingelost.

Een ramp is dat niet. Een film die met zo veel plezier en intelligentie is gemaakt, verdient hoe dan ook een breed publiek. Al ligt de kans op een herhaling van het succes van Little Miss Sunshine met dit ‘moeilijker’ verhaal niet erg voor de hand.