Wat blijkt nu, Thomas bedoelde dat wat hem betreft iedereen zelf moet weten of hij junkfood eet of reality tv kijkt. Anders heeft zijn woorden altijd letterlijk genomen.
Oslo, August 31st, de tweede film van de Noor Joachim Trier na het frisse en energieke Reprise uit 2006, gaat over een jongeman die worstelt met het leven. Maar waar Reprise gaat over twintigers die dromen over een toekomst en bang zijn niet aan die dromen te kunnen voldoen, gaat Oslo over een dertiger die gestopt is met dromen.
Oslo speelt een belangrijke rol in de film, getuige ook de virtuoze montage in de eerste scènes, maar de film draait onmiskenbaar om Anders. De camera wijkt geen seconde van zijn zijde en dankzij verschillende ontmoetingen, telefoontjes en gebeurtenissen krijgt de kijker puzzelstukjes van een verwoest leven.
Dat Anders geen meelijwekkende figuur wordt, is te danken aan het intelligente script van Trier en kompaan Eskil Vogt, en aan het overtuigende spel van Anders Danielsen Lie, die naamgenoot Anders speelt. Deeltijd-acteur Danielsen Lie (die medicijnen studeerde) deed ook al mee in Reprise en speelt Anders met de juiste mengeling van kracht en wanhoop. Zijn Anders is geen willoos slachtoffer, eerder de tragische optelsom van te hoge verwachtingen.
Anders’ scherpe, sarcastische geest houdt de vele gesprekken in de film fris en spannend, en verder gebeurt er niet zo heel veel: Anders bezoekt Thomas, gaat naar een feestje, probeert vergeefs zijn ex-vriendin aan de telefoon te krijgen . Alledaagse zaken, die dankzij Triers oog voor detail en de poëtische beelden van een veelal verlaten Oslo, toch diepe indruk maken.
Voor wat het waard is: Het idee voor Oslo, August 31st heeft Trier geleend van de Franse filmklassieker Le feu follet (1963) van Louis Malle. In beide films zijn we getuige van de omzwervingen van een verslaafde jongeman door de grote stad (bij Malle is het Parijs). Maar daar houden de vergelijkingen ook op.