Shame, de tweede film van videokunstenaar Steve McQueen, werd volledig over het hoofd gezien door de leden van de Academy of Motion Picture Arts and Sciences, de ruim 6000 filmprofessionals die jaarlijks de Oscars uitreiken. Niet één nominatie kreeg de Britse film, terwijl er toch op zijn allerminst gerekend was op een nominatie voor hoofdrolspeler Michael Fassbender. Wellicht dat de vaak hoogbejaarde leden van de Academy moeite hadden met het onderwerp, seksverslaving.

Hoofdpersonage van Shame is Brandon, een succesvolle dertiger met een dubbelleven. Hij is niet in staat tot een zinvolle relatie met een ander. En verslaafd aan seks. Avontuurtjes, hoertjes, zijn rechterhand; het maakt niet uit , als hij maar klaarkomt. En komt hij klaar, dan nog is daar dat van pijn verwrongen gezicht. Seks is voor Brandon een drug. Hij ontsnapt even aan de werkelijkheid, maar leeft in feite van orgasme tot orgasme.

Tot zijn zus Sissy ( Carey Mulligan) langskomt. Uiterlijk het tegenovergestelde van Brandon: exhibitionistisch, extravert, slonzig, maar van binnen even getroebleerd. ‘We are not bad people,’ zegt ze ergens halverwege de film: ‘We just come from a bad place.’ Wat die ‘bad place’ precies is, komen we niet te weten, maar dat het erg was blijkt wel uit zowel Brandons als Sissy’s gedrag. Hij laat niemand toe, zij klampt zich juist wanhopig aan iedereen vast.

Shame is de tweede keer dat McQueen en Fassbender samenwerken. Na Hunger (in 2008), de film over IRA-strijder en hongerstaker Bobby Sands, die de doorbraakfilm van zowel regisseur als acteur was. McQueen werd geroemd voor de sterke beeldtaal en de onconventionele manier van vertellen (de film werd opgeknipt in drie verschillende stukken) en Fassbender voor de enorme offers die hij voor de rol bracht (de toch al ranke acteur viel veertien kilo af).

Voor Shame gaat Fassbender zowel emotioneel als fysiek helemaal uit de kleren. Hij is fantastisch, maar je zou bijna vergeten dat Mulligan, de ingénue uit An Education, een misschien nog wel grotere prestatie levert. Haar Sissy staat zo ver af van al haar vorige rollen, dat McQueen alleen al geprezen moet worden voor het feit dat hij haar in die rol kon zien.

Kijken is sowieso een van de sterkste punten van videokunstenaar McQueen, die alle emotionele ellende prachtig liet vastleggen door vaste cameraman Sean Bobbitt. Opvallend genoeg in New York, en niet in zijn geboorteplaats Londen. Maar dat was omdat hij in Londen niemand kon vinden die over seksverslaving wilde praten. En in New York wel.