Toegegeven, in The Bling Ring wordt een minder dramatische geschiedenis
opgedist, maar de aanpak van regisseur Sofia Coppola doet sterk denken aan die
van
Van Sant. Ook Coppola heeft een geruchtmakend verhaal over pubers uit de
krant gehaald en dat zonder commentaar gereconstrueerd. Het resultaat is echter
stukken minder memorabel.
Het gegeven (door Coppola aangetroffen in
een Vanity Fair-artikel) is intrigerend genoeg: een groepje door roem
geobsedeerde tieners uit Beverly Hills breekt in bij sterren om geld en
designspullen te stelen. Via Facebook houden ze bij wanneer de celebs uit huis
zijn en GoogleMaps wijst de villa’s aan. De pubers worden ten slotte gepakt en
verwerven zelf een sterrenstatus.
Net als de moordlustige pubers in
Elephant roepen de kids in The Bling Ring onbegrip op. Hebben ze geen
geweten? Wat motiveert ze? Speelt opvoeding een rol? Media, onderwijs?
Coppola (The Virgin Suicides, Lost in Translation) is een begenadigd filmmaker
met een goed oog en oor voor jeugdcultuur. De personages in The Bling Ring zijn
geloofwaardig, de regie is stijlvol en de thema’s – internet, celebrity-cultuur
, complexe gezinssituaties – zijn reuze actueel.
Toch blijft alles
op de vlakte. Coppola lijkt zich eerder te amuseren om haar lijzige, ‘like,
totally amazing’ mompelende hoofdpersonen dan dat ze hen wil doorgronden. In
interviews is ze behoorlijk uitgesproken over de leegte van de Facebook- en
gossip-cultuur, en hoewel het prettig is dat ze daar geen moralistisch pamflet
over heeft gemaakt, had er best iets meer van die betrokkenheid in The Bling
Ring mogen doorschemeren.
Of anders had een speelsere vorm de film
nog wat interessanter kunnen maken. Zoals generatiegenoot
Harmony Korine onlangs nog bewees, met zijn knotsgekke film
Spring Breakers, waarin ook de oppervlakkigheid van een bepaald soort
jeugdcultuur centraal staat. Ook bij Korine vraag je je af wat nu precies de
conclusie is, maar zijn film schudt je in ieder geval even stevig door elkaar.
Coppola’s film is eendimensionaler. Op het saaie af. ‘Meh,’ zouden haar
protagonisten zeggen.
In de film Elephant neemt regisseur Gus Van Sant een recente gebeurtenis – een schietincident op een middelbare school – en reconstrueert die vanuit het perspectief van de betrokken pubers. Van Sant duidt of moraliseert niet, hij registreert gewoon en laat conclusies over aan de kijker. Het resultaat is onvergetelijk.