Een klungelig schilderijtje van een huis met bloeiende bomen ervoor. Een gettoblaster met een stapeltje cd's ernaast. Een eenzaam koffiekopje op het aanrecht. Een speelgoedautootje dat op zijn kant op een houten kastje ligt naast een ordner die uitpuilt van de rekeningen. Met slechts vier trefzeker gekozen beelden wordt nog voor de begintitels de biotoop geschetst van het hoofdpersonage Kid. De beelden blijven seconden lang staan, de camera beweegt niet. Zeurende elektronische muziek versterkt de immens treurige sfeer.

Het subtiele Kid is de derde speelfilm van de jonge Vlaamse arthouse- regisseur Fien Troch, die indruk maakte met haar debuut Een ander zijn geluk (2005) en de even ingetogen opvolger Unspoken (2008). In beide films draaide het ook al om leegte en gemis.

In Kid, dat mede werd ontwikkeld op de Cinemart van het Rotterdams filmfestival , beziet Troch de wereld door de ogen van de zevenjarige Kid, die met zijn broer Billy en moeder op een varkensboerderij in de troosteloze streek de Kempen woont. Vader is er vandoor, met achterlating van een torenhoge schuld; zijn schuldeisers vallen Kids lethargische moeder dagelijks lastig, niet alleen op de parkeerplaats van de supermarkt maar ook thuis.

De onmachtige moeder, een fraaie rol van Gabriela Carizzo met hoog opgetrokken schouders en een constante frons op haar voorhoofd, steekt haar kop in het zand en doet de deur gewoon niet open. Haar problemen worden er alleen maar groter door, Kid ziet zijn 'veilige' wereld steeds verder ontmanteld worden. Het even onaangepaste als zelfredzame joch met korte blonde haren en trouwe lobbesogen moet het zelf maar zien te rooien.

Met een bebrild, onhandig schoolvriendje struint hij rond in de supermarkt, samen met Billy brengt hij bezoekjes aan zijn oom en tante. Nonkel vertelt dan slechte moppen, tante huilt in een handdoek zodat niemand van haar verdriet hoort.

Waar geestverwanten als de gebroeders Dardenne vrijwel geen gebruik maken van muziek , wordt de toon in Kid sterk bepaald door het sound design van de Nederlander Michel Schöpping en de (bekroonde) muziek van Senjan Jansen, die op goed gekozen momenten wordt afgewisseld door al even indringende koorzang.

De cast (vooral amateurs) overtuigt – zonder al te veel woorden, maar met kleine gebaren, blikken of handelingen. De kadrering en de montage zijn zeer precies; de aankleding en de locaties zijn uiterst geloofwaardig. De wereld van Kid is grauw en grijs. Van de immense, verlaten parkeerplaats voor de supermarkt tot het klaslokaal, van de uit baksteen opgetrokken kerk tot het huis van oom en tante, met rolluiken voor de ramen.

Alleen op een plek in het bos achter de boerderij schijnt de zon. Daar, zo vraagt Kid zijn moeder tot drie keer toe op dwingende toon, zullen ze elkaar toch terugzien mochten ze elkaar kwijt raken?

Je blijft hopen, tegen beter weten in.