Elk shot is een plaatje

Ronnie is de klootzak uit de titel. En dat hij een enorme klootzak was blijkt wel uit een handvol flashbacks. Waarin die met een stofzuiger en een oog wellicht het meest besproken zal worden.

Met Janus gaat Ronnie naar het Friese Dokkum, omdat hij een tatoeage van Dokkum op de arm van zijn belager zag. Niet om wraak te nemen, want na de bijna-doodervaring is Ronnie zoals gezegd een ander mens geworden. Rustiger. En sensitiever voor zijn omgeving.

In die omgeving bevindt zich Eduardo. Een jonge asielzoeker in Dokkum, die in zijn korte leven al zoveel ellende heeft meegemaakt dat hij er niet over kan en wil vertellen. En zo zijn kansen op een vluchtelingenstatus verspeelt.

Het spreekt voor zich dat beide verhaallijnen zich zullen kruisen, maar de manier waarop komt toch als een verrassing. Zoals veel in de film prettig onvoorspelbaar is.

Guido van Driel, die met De wederopstanding debuteert als speelfilmregisseur, is kunstenaar en baseerde de film op zijn eigen graphic novel Om mekaar in Dokkum (2004). In die graphic novel maakte Van Driel voor elk plaatje eerst een schilderij, en die aandacht voor compositie vind je ook terug in de film. Elk shot is een plaatje (Ronnie die je door een raam een visgerecht ziet eten is een Vermeer!), niet in de laatste plaats dankzij het geweldige camerawerk van Lennert Hillege (R U There, Nova Zembla).

Ronnie wordt gespeeld door Yorick van Wageningen, die vanachter de grote hoornen bril met jampotglazen de verwarde binnenwereld van Ronnie mooi weet te suggereren. De bijrollen zijn ook sterk ingevuld. Goua Robert Grovogui speelt Eduardo met de juiste mix van dreiging en compassie, en Juda Goslinga slaagt erin domme kracht Janus meerdere lagen mee te geven.

Maar de opvallendste bijrol is natuurlijk voor de onlangs overleden Jeroen Willems. Hij is gangsterbaas James Joyce, en weet in de paar minuten grote indruk te maken. Vooral op het moment dat hij 'iets levends' – we krijgen nooit te weten wat het is/was –  in een tas doodschiet.

De wederopstanding van een klootzak zit vol met zulke intrigerende scènes, en het is goed te weten dat we in Nederland ook arthousefilms kunnen maken – want dat is het toch – die niet over dertig plus-meisjes gaan die een film lang zwijgend naar hun navel staren.