Bruce Willis moppert wat over zijn in de soep gelopen vakantie, schiet dozijnen vlerken aan flarden en blaast half Moskou op: John McClane is terug.

Vijfentwintig jaar na zijn debuut in het inmiddels klassieke Die Hard hebben McClane's avonturen definitief hun oorspronkelijke hart en ziel verloren. Na vier vervolgdelen is het concept van een inventieve en grappige actie-thriller getransformeerd in een middelmatig high-budget-vehikel vol uitgebluste oneliners en rommelige actie.

McClane is al lang niet meer beperkt tot een wolkenkrabber of vliegveld, maar de schaal van zijn strapatsen lijkt met elke film onevenredig te groeien. Ditmaal zoekt hij zijn zoon op in Rusland, die daar in de gevangenis zit wegens malafide zaken. De waarheid blijkt echter anders: McClane junior zit diep in een CIA-missie en voor je 'ontploffing' kan zeggen heeft zijn vader Rusland in puin gelegd. De ridicule plot heeft verder iets te maken met slechteriken die iets met uranium willen.

Die Hard heeft duidelijk last van actiefilminflatie. Waar McClane een paar decennia geleden nog wel eens moeite had met blote voeten en glasscherven, daar springt hij nu als onoverwinnelijke held van wolkenkrabbers en rijdt een vrachtwagen uit de laadruimte van een vliegende helikopter. Het is niet onwaarschijnlijk dat hij in deel zes Wolverine-klauwen ontwikkelt of een Jedi blijkt te zijn.

Regisseur John Moore weet zich duidelijk geen raad met al het geweld; vooral in het eerste deel van de film is de actie niet te volgen. De camera zoomt als een dolle door de drukke straten van Moskou, overal klappen auto’s op elkaar en beelden blijven niet langer dan een milliseconde staan. De montage is zo chaotisch dat je lichaam niet weet of het wil lachen of overgeven.

Het vader-zoonverhaal loopt als een even absurd lijntje tussen al dat belachelijks door. Jaren van vervreemding worden weggewerkt door middel van een drie seconden durend openhartig gesprek en wat verbaal geweld over en weer. Het plan was waarschijnlijk om de franchise te verjongen door McClane's zoon te introduceren, een plan dat ook al zo jammerlijk mislukte in Indiana Jones and the Kingdom of the Crystal Skull. Maar het is volstrekt onnodig: met Bruce Willis als actieheld is nog weinig mis. De tegen de zestig lopende acteur rent, springt en schiet nog alsof hij zich in de jaren tachtig begeeft. Hij heeft alleen een betere scenarioschrijver en regisseur nodig.