De 27-jarige Frances is een moderne New Yorkse danseres met de speelsheid van een vlinder en de elegantie van een ladder. Ze is de alleenstaande juf voor een klas vol partnerloze balletmeisjes. De understudy die nooit hoeft in te vallen.

Met haar hartsvriendin Sophie deelt ze een appartement, 'als een lesbisch koppel dat geen seks meer heeft'. Samen dromen ze ervan ooit de wereld te veroveren: naar Parijs te gaan, minnaars te hebben in plaats van kinderen, vele eredoctoraten te verzamelen. Maar dan verhuist Sophie om haar eigen weg te vinden, wat Frances' houtje-touwtjeleven uit z'n wankele balans slaat.

Dat gefladder van Frances, het gehop between jobs; het is kenmerkend voor de modderende 'millennials', geboren tussen pakweg 1980 en 2000, die opgroeiden in een tijd van onbeperkte mogelijkheden en keuzestress, gevolgd door de ontnuchterende crisis. En tegelijk is het tijdloos getob van jongvolwassenen. Het in zwart-wit gedraaide Frances Ha zoekt die eigentijdse tijdloosheid op, en steekt die in een absurdistisch jasje, een beetje à la het werk van Miranda July. Frances ziet dankzij haar vele verhuizingen alle hoeken van New York. De soundtrack levert tragi-ironisch commentaar met twee nummers van rond 1980: 'Modern Love' van David Bowie en 'Every1's a winner’ van Hot Chocolate.

Al te origineel is het allemaal niet, maar wel lekker speels, met soms abrupte wendingen en schnitts, of een plotselinge slapstickgrap . Hoofdrolspeelster Greta Gerwig – eerder onder andere te zien als love interest van Ben Stiller in Greenberg – legt met haar hangende schouders en lange armen en benen een ontwapenend talent voor onhandigheid aan de dag. Samen met scenarist/regisseur Noah Baumbach (Greenberg, The Squid and the Whale) was ze verantwoordelijk voor het scenario.

Na Oh Boy is Frances Ha de tweede zwart-witfilm deze maand over modderende millennials in een metropool. Beide zijn het goedgemaakte, lichtvoetige, bitterzoete komedies. Maar waar Niko in Oh Boy maar wat bleef ronddobberen in Berlijn, maakt Frances in New York uiteindelijk toch een keuze. Misschien niet de perfecte, maar het is tenminste iets. Haar koppige optimisme blijft daardoor net wat langer hangen dan de voorbijwapperende passiviteit van Niko.