Ontsnappen aan het kerstgedoe? Er zijn opties. Ieder jaar nam de Amerikaanse
fictieschrijfster en essayiste Susan Sontag met een valies vol kleren en boeken
haar intrek in een goed hotel in Venetië. Daar bracht ze de hoogtijdagen
allerplezierigst solo door, wandelend in het nevellabyrint en lezend in bed of
in een warm bad, met steeds een goed glas binnen handbereik.
Evenmin
orthodox is de ontsnappingsroute van vier oude kameraden in Pupi Avati’s
meesterlijke
Regalo di Natale (‘Kerstcadeau’) uit 1986: een stevige partij poker op
kerstavond. Ugo, Stefano en Lele hebben het plan opgevat om gezamenlijk de
gefortuneerde advocaat annex speelgoedfabrikant Santelia een flinke pot lires
lichter te maken. Daarvoor hebben de drie arme sloebers echter de assistentie en
fondsen nodig van Franco (
Diego Abatantuono).
Probleempje: Franco, de enige van hen die
het als bioscoopexploitant tot een zekere welstand heeft gebracht, is
gebrouilleerd met Ugo. Toch schuift Franco aan de pokertafel aan, met
desastreuze consequenties.
Door dit spelletje bluf met
onverantwoorde inzet tijdens Kerst te situeren geeft
Avati – al meer dan veertig jaar het best bewaarde regisseursgeheim van de
Italiaanse cinema - de avond een nog cynischer karakter dan het
flessentrekkersplan van het kwartet al impliceert.
Briljant is de
compositie die Avati’s stamgast
Carlo delle Piane maakt van beoogde melkkoe Santelia, een misogyne
raadselman die na aankomst in Bologna in het stationsrestaurant alleen twee
gekookte aardappelen bestelt. Nadat de vernietigende laatste hand in Regalo di
Natale is gespeeld klinkt Susan Sontags kerstvlucht ineens nóg aanlokkelijker.
Lees ook de column over Babe
In de laatste dagen van het jaar vertellen recensenten van Cinema.nl over de 'perfecte kerstfilm'. Vandaag: Regalo di Natale.