Een beetje vader ging deze maand samen met zijn kindertjes eigenhandig een
kerstboom omhakken in Nationaal Park de Hoge Veluwe. Is niet erg, want de
boswachters willen meer
open ruimte creëren op de stuifzandgronden.
Dat je ook minder
knus kan omgaan met bijl en kinderen bewijst
Peter Faber in de ultieme Nederlandse familiefilm
Schatjes! uit 1984. ‘Ik krijg jullie wel’, lispelt hij tegen het einde van
de inktzwarte klassieker. In zijn handen prijkt een fors hakwerktuig en de bijl
is niet bedoeld voor het vellen van een kerstboom. Faber sluipt door zijn eigen
huis, op zoek naar zijn rebellerende kroost. ‘Zijn hier ook kindertjes? Beneden
komen, etenstijd!’ vervolgt hij poeslief. Het huis is donker en Fabers
opengesperde ogen lichten maniakaal op in het blauwige filmduister.
De camera van
Theo van de Sande - inmiddels een beroemd cinematograaf in de VS - filmt
omhoog vanaf heuphoogte waardoor de geflipte vader nog grotesker lijkt. Even
later hakt Faber zich een weg door een deur richting zijn samenzwerende kinderen
, slechts vier jaar na Jack Nicholsons identieke bijlscène in Stanley Kubricks
winterse standaardwerk
The Shining. ‘Hierrrr is Sjonnie!’ hoort de filmfan in zijn achterhoofd als
Faber (John genaamd in de film!) door de deur breekt.
De film trok
ruim een miljoen bezoekers en was daarmee één van de populairste Nederlandse
films van de jaren tachtig. De regie, het scenario en het dreigende jaren
tachtig gejengel op de Yamaha DX7 synthesizer werden verzorgd door
Ruud van Hemert. Hij leverde ook het vervolg
Mama is Boos!, de film waarin de ouders elkaar te lijf gaan. De les voor de
kerst? Terreur van en tussen ouders werkt uitstekend voor het kweken van vrede
en welwillendheid tussen de kinderen. Met of zonder bijl.
Lees ook de column over It's a Wonderful Life